Forum mieszkańców Zagłębia Dąbrowskiego

Krystyna Królówna (ur. 12 listopada 1939 w Sosnowcu) – polska aktorka teatralna i filmowa.

Aktorka teatrów: im. Słowackiego w Krakowie (1965-1969) i Narodowego w Warszawie (od 1969 roku). Szeroką popularność przyniosła jej rola Hanki Borynowej, żony Antka, w filmie Jana Rybkowskiego pt. Chłopi według powieści Władysława Reymonta pod tym samym tytułem.

W latach 1988–1990 zasiadała w Radzie Narodowej miasta stołecznego Warszawy, następnie była radną gminy Wilanów (1998–2002)[1].

Spis treści [ukryj]
1 Wybrana filmografia
2 Użyczyła głosu
3 Przypisy
4 Linki zewnętrzne

Wybrana filmografia [edytuj]
Warszawskie Gołębie – żona Kaczmarskiego
Rzeczypospolitej dni pierwsze – Aleksandra Szczerbińska
Generał Berling – Jadwiga Broniewska
Chłopi (serial tv) – Hanka Boryna, żona Antka
Chłopi (film) – Hanka Boryna, żona Antka

Bogusław Madey (31 maja 1932 w Sosnowcu - 9 sierpnia 2004 w Warszawie), polski kompozytor współczesnej muzyki poważnej, dyrygent, pianista i pedagog.

Ukończył III Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Prusa w Sosnowcu w 1950 r. Studia muzyczne ukończył w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu: kompozycję (S. B. Poradowski), fortepian (W. Lewandowski) i dyrygenturę (Stanisław Wisłocki i Bohdan Wodiczko), uzyskując wszystkie trzy dyplomy z odznaczeniem. Dalsze roczne studia odbył w Guildhall School of Music and Drama w Londynie, studiując dyrygenturę symfoniczną (N. Del Mar), dyrygenturę operową (W. Braithwaite), kompozycję (R. Jones) i perkusję (H. Taylor).

W latach 1958-1959 był asystentem dyrygenta w Filharmonii w Poznaniu; 1960-1972 dyrygentem Teatru Wielkiego w Warszawie; 1960-1966 był także dyrygentem Harcerskiej Orkiestry Symfonicznej w Warszawie. Od 1972 do 1977 był kierownikiem artystycznym i głównym dyrygentem Teatru Wielkiego w Łodzi; w latach 1973-1976 współpracował z Deutsche Oper am Rhein w Dusseldorfie; od 1981 do 1983 był kierownikiem artystycznym i głównym dyrygentem Opery i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku; w latach 1983-1987 współpracował z Operą Badeńską w Karlsruhe. Od 1999 do 2001 był szefem Taegu City Symphony Orchestra w Korei Południowej.

Równolegle z pracą dyrygenta prowadził działalność pedagogiczną: w latach 1958-1959 był wykładowcą fortepianu w PWSM w Poznaniu; od 1960 związany był z klasą dyrygentury warszawskiej PWSM - początkowo jako wykładowca, potem docent, następnie profesor (od 1989 profesor zwyczajny); w tej samej uczelni (od 1979 już Akademii Muzycznej im. Fr. Chopina) w latach 1969-1971 był kierownikiem Katedry Dyrygentury i Teorii Muzyki; w latach 1978-1981 rektorem. Od 1978 do 1982 był także Prezydentem Association Europeenne des Conservatoires, Academies de Musique et Musikhochschulen. Jako Visiting Professor wykładał dyrygenturę na Keimyung University w Korei Południowej w 1995 i 1997-1998. Od 1999 jest znowu kierownikiem Katedry Dyrygentury w Akademii Muzycznej im. Fr. Chopina w Warszawie. Jego dyplomantami są m.in. Jerzy Maksymiuk, Wojciech Rajski, Tadeusz Kozłowski, Tadeusz Wicherek, Piotr Borkowski, Piotr Wajrak, Paweł Kotla, Marcin Nałęcz-Niesiołowski, Łukasz Borowicz. Ostatnim dyplomantem prof. Madeya był jego syn - Emilian.

Miał bardzo duży repertuar symfoniczny (ponad 300 dzieł), operowy i baletowy (ponad 80 dzieł). Dokonał wielu nagrań, występował w Bułgarii, Czechach, Egipcie, Francji, Grecji, Korei Południowej, na Kubie (premiera "Halki" St. Moniuszki), Luksemburgu, w Niemczech (m.in. z Orkiestrą Gewandhaus), Słowacji, Słowenii, USA, Wielkiej Brytanii (m.in. na Festiwalu w Edynburgu), w byłym ZSRR (m.in. z NOSPR - Moskwa, St. Petersburg i Kijów) uzyskując wszędzie znakomite recenzje.

W 1955 otrzymał nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie na Utwór Symfoniczny w Warszawie za "Scherzo Fantastico". Został wyróżniony wieloma odznaczeniami i nagrodami państwowymi i resortowymi, m.in. w 1979 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski; w 1982 - Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I Stopnia, w 2002 - Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Był członkiem zwyczajnym Związku Kompozytorów Polskich i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.

Ważniejsze kompozycje: Allegro (1951), Sonatina (1952), 5 Preludiów (1953-54), 10/16 Etiuda (1997) na fortepian; Suita (1951), Scena Baletowa "Valse en Rondeau" (1953) na orkiestrę symfoniczną; Impresje Taneczne na małą orkiestrę symfoniczną (1952); Uwertura Dramatyczna (1952), Scherzo Fantastico (1954) na wielką orkiestrę symfoniczną; Koncert na fortepian i orkiestrę (1956-57); Koncert na flet i orkiestrę (1960); Transfiguracje (Concerto) na głos i instrumenty (1965); Metamorfozy - Wariacje na temat Paganiniego na fortepian i orkiestrę (1989).

żona - Anna Malewicz-Madey, śpiewaczka
syn - Emilian Madey, pianista

Marian Lucjan Masłoń (ur. 1930 w Sosnowcu, zm. 11 grudnia 2004 w Sosnowcu) – piłkarz (obrońca), reprezentant Polski w piłce nożnej, trener I klasy, jeden z najlepszych piłkarzy w historii Zagłębia Sosnowiec i propagator futbolu wśród zagłębiowskiej młodzieży.

Karierę obrońcy rozpoczynał w 1945 w RKU Sosnowiec. W 1949 trafił do kadry seniorów sosnowieckiej Stali, następczyni RKU. Od 1951 odbywał służbę wojskową jako piłkarz OWKS Kraków (obecnie WKS Wawel Kraków), z którą to drużyną wywalczył awans do pierwszej ligi. W 1953 powrócił do rodzinnego miasta. Od 1955 kapitan sosnowieckiej drużyny. Szczytem jego kariery były w 1956 dwukrotne występy, jako pierwszego zagłębiowskiego zawodnika, w reprezentacji Polski (w meczach z Norwegią i Bułgarią). Kontuzjowany w 1959 zmuszony został zakończyć karierę piłkarską – oficjalne pożegnanie nastąpiło w 1960. W latach 1967-1977 trenował sosnowiecką drużynę (1972 wicemistrzostwo Polski), a w 1979 został asystentem I trenera. W latach 1984-1994 był koordynatorem sekcji młodzieżowej.

Jako piłkarz zadziwiał wysokimi umiejętnościami, ambicją, wolą walki i wysoką kulturą gry. Jako szkoleniowiec wypromował takich zawodników jak Włodzimierz Mazur czy Wojciech Rudy. Jego niespełnionym marzeniem pozostała chęć uczestniczenia w 1956 w olimpiadzie w Melbourne.

Pochowany został na sosnowieckim cmentarzu przy Alei Mireckiego.

Sławomir Matusz, (ur. 5 grudnia 1963 r. w Sosnowcu), polski poeta, krytyk literacki, dziennikarz; używał pseudonimów w prasie lokalnej Barnaba i Barnaba Szczęsny.

Debiutował w 1981 r. na łamach "Wiadomości Katowickich". Laureat wielu konkursów poetyckich. W latach 1992-1995 komisarz Mysłowickich Tygodni Poezji. Od 1996 r. prowadzi nieformalną "Prywatną Szkołę Pisania" wspomagającą przyszłych pisarzy, należy do Górnośląskiego Towarzystwa Literackiego i Towarzystwa Opieki nad Oświęcimiem. Publikował m.in. w czasopismach „Śląsk", „Twórczość”, „Opcje”, FA-art”, "Czas Kultury, „Topos, „Migotania, przejaśnienia”, „Akcent”, „Portret”, „Undergrount” i wielu innych.

Wydał m.in. zbiory wierszy: „Nie podaję nikomu ręki” 1985, „Mistyka zimą” 1990; 2007, „Szare mydło” 1993, "Podtrzymanie, podniesienie” 1994, „Wakacje” 1995, „Przewrotka aniołów” 1999, dwujęzyczny, polsko-niemiecki wybór wierszy „Elegia transgeniczna. Transgenische Elegie” – w tłum. Kurta Drawerta i Gizeli Kurpanik Malinowskiej 2001, „Mięśnie twarzy” 2002, „Serdeczna mammografia” - z przedmową Krystyny Kłosińskiej 2003, "Cycek Boży" 2006,"5.31 Ojciec Konrad" 2008, tom prozy pt. „Narkoeseje” 2004 oraz zbiór wierszy "Pieśni odejścia i powrotu" 2010. Publikował w licznych antologiach - m.in. "Śląskim Almanachu Poetyckim" 1989, "Macie swoich poetów" 1996, krakowskiej "Antologii nowej poezji polskiej" z 2000, "Zagłębie poetów" 2002, polsko czeskiej antologii "Páté. Dny poezje. Broumov 2004" 2004. Jego utwory tłumaczono na języki: szwedzki, słoweński, niemiecki i czeski.

Bogdan Mizerski
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacji, szukaj

Bogdan Mizerski, Sosnowiec, 18 sierpnia 2006 r.
Bogdan Mizerski podczas koncertu w Teatrze Ślaskim w Katowicach
Sosnowiec, 18 sierpnia 2006 r.
Bogdan Mizerski (ur. 27 marca 1955 r. w Sosnowcu) – polski artysta muzyk, kontrabasista, kompozytor, autor tekstów, producent.

Eksperymentuje, łącząc kontrabas z elektroniką. Od 1978 r., razem z poetą, tłumaczem i eseistą Tadeuszem Sławkiem prezentuje niekonwencjonalne koncerty integrujące słowo z dźwiękiem (tzw. "Eseje na głos i kontrabas"). Od 1980 r. gra koncerty solowe, w latach 1982-1983 z grupą przyjaciół Krzysztofa Knittla uczestniczył w podziemnych koncertach "Solidarności" (Warszawa, Gdańsk, Łódź). Od 1985 r. występuje z recitalem "Puć tu do mnie" wg Witkacego, komponuje i nagrywa muzykę dla teatru, filmu, pantomimy. Współpracował z Teatrem Witkacego w Zakopanem, Akademią Ruchu, Wrocławskim Teatrem Pantomimy, teatrem Elizabeth Czerczuk w Paryżu, Teatrem Iota Zbigniewa Waszkielewicza.

Występował z amerykańskim rabinem Shlomo Carlebachem oraz z tancerkami: Ilianą Alvarado i Almą Yoray (USA). Zrealizował autorskie formy filmowe "Galeria dźwięku", łącząc własną muzykę ze współczesnym malarstwem polskim (Zdzisław Beksiński, Magdalena Abakanowicz, Henryk Waniek, Andrzej Szewczyk, Jerzy Duda-Gracz, Roman Kalarus).

Wraz z Krzysztofem Knittlem, Mieczysławem Litwińskim i Tadeuszem Sławkiem tworzył zespół "Light from Poland" (1985-1987). W latach 1987-1991 prowadził zespół bluesowy "Blustro" (Festiwal Jarocin ’88, Rawa Blues 1988-1991).

Wystąpił solo, grając transkrypcje utworów Beatlesów na stadionie, podczas festiwalu "Beatlemania" w ZSRR (1988). Grał live music do projekcji niemego filmu pt.: "Gabinet doktora Caligari" (reż. Robert Wiene, Budapeszt 1995), oraz na wernisażach współczesnego malarstwa – Zdzisław Beksiński, Andrzej Szewczyk (BWA, Katowice 1995, 1996). Skomponował muzykę do plenerowego widowiska "Światło i dźwięk" (300 tysięcy widzów) na VI Międzynarodowy Pokaz Pirotechniki i Laserów (Olsztyn, województwo śląskie,1998). Występował na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Eksperymentalnych Kair (1998; z Teatrem Witkacego) oraz na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Avignon 2000 (Francja, z teatrem Elizabeth Czerczuk). Jego kompoycja "Yellow Vincent" prezentowana była na Bourges Festival w 2002 r. Skomponował muzykę do ekspozycji "Panorama Powstań Śląskich" (Muzeum Czynu Powstańczego na Górze Świętej Anny, 2006 r.).

Grał w zespołach muzycznych: "Strajk 80", "Orator Magic", "M3", "Poesy Jazz Fraction", "Asocjacja Andrzeja Przybielskiego", "O.KO". Koncerty zagraniczne: Niemcy, Francja, Egipt, Algieria, Węgry, Słowacja, b. ZSRR, Italia. Brał udział w festiwalach muzyki współczesnej, elektronicznej, audio-art, muzyki jazzowej, bluesowej i rockowej, muzyki sakralnej i festiwalach teatralnych oraz filmowym ("Era Nowe Horyzonty", maj 2004 r.). Współpracuje z artystami multimedialnymi, muzykami jazzowymi i improwizatorami. Współpracował z wieloma wybitnymi artystami muzyki improwizowanej.

Prowadzi autorskie wydawnictwo płytowe "Off Records". Jego syn, Fryderyk, jest także artystą muzykiem, puzonistą.

Mieszka w Sosnowcu.

Mirosław Stanisław Nowakowski (ur. 12 listopada 1927 w Czeladzi) – polski ekonomista i polityk, poseł na Sejm X kadencji.

Życiorys [edytuj]
Ukończył Akademię Ekonomiczną w Krakowie w 1952, uzyskując tytuł zawodowy magistra nauk ekonomicznych. Początkowo pracował jako księgowy, następnie prowadził własny zakład rzemieślniczy w Sosnowcu. Był przewodniczącym Miejskiego Komitetu SD. W 1989 uzyskał mandat posła na Sejm kontraktowy. Został wybrany w okręgu Sosnowiec z puli Stronnictwa Demokratycznego. Zasiadał w Komisjach Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, Polityki Gospodarczej, Budżetu i Finansów oraz Nadzwyczajnych: do Rozpatrzenia Projektów Ustaw Dotyczących Zmian Systemowych w Gospodarce oraz do zbadania działań policji wobec rolników protestujących w Mławie oraz w gmachu Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, a także w stosunku do obecnych w gmachu Ministerstwa posłów.

Marcin Oleś (ur. 4 stycznia 1973 w Sosnowcu) – polski kontrabasista, jazzman i kompozytor.

Spis treści [ukryj]
1 Biografia
1.1 Wybrana dyskografia
1.2 Nagrody i wyróżnienia
1.3 Linki zewnętrzne

Biografia [edytuj]
Współpracuje (tworząc przede wszystkim z bratem bliźniakiem – Bartłomiej Brat Oleś) z muzykami z całego świata i z czołówką polskiego jazzu, m.in: David Murray, Theo Jorgensmann, Ken Vandermark, Erik Friedlander, Kenny Werner, Chris Speed, Simon Nabatov, Jean-Luc Cappozzo, Anthony Coleman, Rudi Mahall, Michael Rabinowitz, David Rempis, Mircea Tiberian, Emmanuelle Somer, Andrzej Przybielski, Adam Pierończyk, Mikolaj Trzaska, Wolfgang Reisinger, Herb Robertson. Należy do najbardziej kreatywnych artystów na polskiej scenie jazzowej, co zostało dostrzeżone i wysoko ocenione zarówno przez publiczność, jak i niezależną krytykę. Zdobywca licznych nagród i wyróżnień, mogący pochwalić się bardzo bogatą dyskografią. Wiele z ich płyt uznano za najlepsze albumy jazzowe w danym roku.

Teodor Palimąka (ur. 9 listopada 1919 w Sosnowcu, zm. 7 września 1980 w Gubinie) - działacz partyjny okresu PRL.

Od lat 30. XX w. członek Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej, od 1945 członek Polskiej Partii Robotniczej, a od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

W 1950 r. przeniesiony służbowo z Sosnowca do pracy w Wydziale Kadr KC PZPR w Warszawie. W latach 1954-1958 słuchacz w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR. 1958-1959 starszy instruktor w Centralnej Radzie Związków Zawodowych.

1959-1961 starszy inspektor w Wydziale Kadr KC PZPR. 1961-1963 inspektor w Wydziale Organizacyjnym KC PZPR. W latach 1963-1970 był zastępcą kierownika Wydziału Organizacyjnego KC PZPR. Z kolei w latach 1970-1972 był kierownikiem Biura Spraw Kadrowych Komitetu Centralnego PZPR. Miał wówczas decydujący wpływ na obsadę stanowisk w aparacie partyjnym.

Od stycznia 1972 do kwietnia 1980 był kierownikiem Wydziału Administracyjnego KC PZPR. Wydział ten sprawował nadzór nad wojskiem, bezpieczeństwem, sądownictwem oraz stosunkami państwo-kościół.

Na kolejnych zjazdach PZPR był wybierany do centralnych władz partyjnych. Na IV (1964] oraz V (1968) Zjeździe PZPR wybrany w skład Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR. Z kolei na VI (1971) oraz VII (1975) Zjeździe PZPR wybrany na członka Komitetu Centralnego PZPR.

22 kwietnia 1980 r. mianowany przez Radę Państwa PRL ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Syryjskiej Republice Arabskiej. Funkcję tę pełnił jedynie przez cztery miesiące,ale nigdy formalnie nie objął tego stanowiska za granicami kraju, gdyż 7 września 1980 zmarł w Gubinie gdzie miał uczestniczyć w przysiędze wojskowej swego pasierba.

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. W pogrzebie uczestniczył m.in. ówczesny I sekretarz KC PZPR Stanisław Kania.

Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy oraz Orderem Odrodzenia Polski III klasy.

Romuald Pawlak (ur. 13 maja 1967 w Sosnowcu) – polski pisarz, autor książek fantastycznych oraz dla dzieci.

Debiutował w 1987 roku w czasopiśmie Na Przełaj opowiadaniem Deborah i stukający wiatr. W latach 90. współpracował z magazynem "Fenix". Publikował również w "Nowej Fantastyce", "Magii i Mieczu", "Clicku! Fantasy" oraz "Science Fiction", a także w "Gazecie Wyborczej".

W roku 2003 nakładem Agencji Wydawniczej Runa ukazała się jego pierwsza powieść - Inne okręty, alternatywna historia podboju Ameryki Południowej, zaś w 2004 druga, dziejąca się w średniowieczu, Rycerz bezkonny. W roku 2005 wydał trzecią książkę, w Fabryce Słów - Czarem i smokiem, otwierającą cykl o przygodach pewnego maga oraz jego smoka, który jest rozsadnikiem chaosu. Drugi tom tej opowieści, Wojna balonowa, ukazał się w maju 2006 roku, zaś cykl zamyka wydane w czerwcu 2008 roku "Smocze gniazdo".

W listopadzie 2006 Fabryka Słów opublikowała zbiór jego opowiadań serio pt. Wilcza krew, smoczy ogień, łączących historię z fantastyką, a w rok później zbiór opowiadań humorystycznych, "Bo to jest wojna, rzeź i rąbanka". W roku 2007 wydawnictwo Red Horse opublikowało powieść obyczajową z elementami fantastycznymi, "Armię ślepców".

W dorobku autor ma też powieść dla dzieci, "Miłka z Czarnego Lasu" (Powergraph 2007), która zdobyła nagrodę IBBY w kategorii Książka Roku 2008 dla dzieci. Ukończył pracę nad jej kontynuacją, "Jarzębinowym Potworem". Rozpoczął też prace nad cyklem poświęconym dzieciom z pewnego osiedla, który otwiera książka "Czarny Zając".

Magdalena Piekorz (ur. 2 października 1974 w Sosnowcu) – reżyser i scenarzystka filmowa i teatralna, doktor sztuki filmowej.

Piekorz ukończyła reżyserię na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego. Zajmowała się głównie realizacją filmów dokumentalnych, nagradzanych później na różnych festiwalach. Przygotowała też 25-odcinkową telenowelę dokumentalną Chicago. W 2004 powstał jej debiut fabularny - Pręgi – oparty na prozie Wojciecha Kuczoka. Film ten zdobył główną nagrodę Złotych Lwów na XXIX Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Film był też polskim kandydatem do Oscara w 2005 r.

Filmografia [edytuj]
filmy dokumentalne
Dziewczyny z Szymanowa (1997)
Franciszkański spontan (1998)
Przybysze (1999)
Labirynt (2001)
Znaleźć, zobaczyć, pochować (2001)
Chicago (2002, serial dokumentalny)
filmy fabularne
Pręgi (2004)
Senność (2008)
Reżyseria teatralna [edytuj]
Spektakle Teatru Telewizji
Techniki negocjacyjne (2006)
Spektakle teatralne
Doktor Haust (2004, Teatr Studio w Warszawie)
Łucja szalona (2007, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie)
Królewna Śnieżka i Siedmiu Krasnoludków (2007, Teatr Rozrywki w Chorzowie)[1]
Oliver! (2009, Teatr Rozrywki w Chorzowie)[2]
Hotel Nowy Świat (2010, Teatr Polski w Bielsku-Białej)