Forum mieszkańców Zagłębia Dąbrowskiego

Wojciech Dzienniak (ur. 1966 w Sosnowcu) - polski artysta rzeźbiarz.

Studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie filia w Katowicach, gdzie w 1994 roku obronił dyplom projektowy w pracowni prof. Tomasza Jury i rzeźbiarski w pracowni starszego wykładowcy Stanisława Hachuła. W ostatnich latach studiów i w pierwszych latach po dyplomie pracował jako nauczyciel plastyki w liceum prowadząc równocześnie pracownię ceramiki dla uczniów liceum i dzieci z dzielnicy. Był pomysłodawcą i współorganizatorem Przeglądu Twórczości Osób Niepełnosprawnych w latach 1993-1994 w Sosnowcu oraz Konkursowego Przeglądu Prac Plastycznych Uczniów Sosnowieckich Szkół Średnich w latach 19994-1997. O artyście nakręcono w 1998 roku reportaż biograficzny pt. „Próba Ognia”, wyprodukowany przez Redakcję Katolicką, Program 2 TVP. Od 2001 roku prowadzi pracownię ceramiki w Szkole podstawowej nr 25 im. Juliusza Słowackiego w Sosnowcu. W 2003 roku rozpoczął pracę w Młodzieżowym Ośrodku Pracy Twórczej, prowadząc pracownie ceramiki. Od stycznia 2007 roku Członek „Archidiecezjalnej Komisji Architektury i Sztuki Sakralnej”. Projektował scenografię do sztuk „Król Ubu” (1990) i „Eskurial” (1995) dla teatru Gugalander w Katowicach. Współpracował z Teatrem Epty-a.

Andrzej Dziuk
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacji, szukaj

Andrzej Dziuk, jubileusz powstania Teatru, 2005Andrzej Dziuk ur. 14 listopada 1954 roku w Sosnowcu - reżyser, scenograf, dyrektor Teatru im. St. I. Witkiewicza w Zakopanem . Absolwent polonistyki na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, po roku nauki na wydziale Filozofii w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, w 1980 roku rozpoczął studia na Wydziale Reżyserii Dramatu w PWST w Krakowie, które ukończył w 1984 roku.

Nagrody [edytuj]
Nagroda Artystyczna Młodych im. St. Wyspiańskiego (1987). Nagroda im. Konrada Swinarskiego - przyznawana przez redakcję miesięcznika "Teatr" - (1988) Nagroda Związku Artystów Scen Polskich im. Leona Schillera (1988). Nagroda dla najlepszego reżysera X Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Eksperymentalnych w Kairze (1998). Srebrny Medal Gloria Artis-Zasłużony Kulturze (2005)

Janek Fazan (?-1978) - plastyk amator. Jako chłopiec z Sosnowca, który pomagał Tetmajerowi przy wykonywaniu polichromii miejscowego kościoła. Chciał malować. Tetmajer wróżył mu sławę. Towarzyszył swemu mistrzowi w nielegalnej przeprawie przez granicę zaboru na Przemszy za Dańdówką.[potrzebne źródło]

W trakcie drugiej wojny światowej przybył wysiedlony z Poznania do Ostrowca Świętokrzyskiego, gdzie dzięki pomocy miejscowego środowiska kulturalnego, zwłaszcza księgarza Jana Bykowskiego zaczął pracować nad ikonografią miejskiego pejzażu Ostrowca. Były to akwarele obrazujące co ciekawsze zakątki miasta. Prace te były rozprowadzane w postaci tek akwarelowych.[1]

Zmienił nazwisko na Fazanowicz. Pochowany w Sosnowcu.

Paul Godwin, dokł. Pinchas Goldfein, czytaj Pinkas Goldfein (ur. 28 marca 1902 w Sosnowcu, zm. 9 grudnia 1982 w Driebergen, Holandia) – w latach 20. i 30. XX w. skrzypek i dyrygent popularnej niemieckiej orkiestry tanecznej Tanz-Orchester Paul Godwin.

Sosnowiec opuścił we wczesnej młodości. Wyjechał do Warszawy, gdzie pobierał nauki gry na skrzypcach, następnie wyjechał do Berlina. W Berlinie dyrygował kilkoma orkiestrami tanecznymi, interpretował i aranżował wiele standardów muzyki rozrywkowej. W tym okresie uczestniczył w nagraniu wielu płyt dla niemieckiej wytwórni Deutsche Grammophon. Po wybuchu II wojny światowej wyemigrował do Holandii.

Witold Jakóbczyk (ur. 15 stycznia 1909 w Sosnowcu, zm. 3 października 1986 w Poznaniu) – historyk polski, badacz dziejów społecznych i politycznych Wielkopolski XIX wieku. Był autorem m.in. wysoko cenionej monografii umiarkowanego ruchu narodowego i społecznego w Wielkopolsce Studia nad dziejami Wielkopolski XIX wieku. Dzieje pracy organicznej. Opracował także pierwszą polską biografię Bismarcka.

Spis treści [ukryj]
1 Biografia
2 Zainteresowania i poglądy naukowe
3 Publikacje
4 Źródła

Biografia [edytuj]
Po uzyskaniu matury oraz ukończeniu Szkoły Podchorążych, w 1930 r. podjął studia historyczne na Uniwersytecie Poznańskim. Wyróżniając się wśród studentów dużymi zdolnościami, już w 1933 r. objął obowiązki asystenta wolontariusza. Zapisawszy się na seminarium magisterskie Jana Rutkowskiego), podjął badania nad uwarstwieniem ludności wiejskiej w królewszczyznach zachodnich województw Polski w drugiej połowie XVI wieku. Uczęszczał również na wykłady i seminaria prowadzone przez filozofa i socjologa Floriana Znanieckiego, aby osiągnąć wiedzę również z innych nauk humanistycznych, którą planował uwzględniać w swoich przyszłych badaniach historycznych. Według znawców tematu, w późniejszej karierze naukowej Jakóbczyk spełnił te postulaty, prowadząc badania w sposób nowoczesny i z wykorzystaniem warsztatu naukowego poszerzonego o dokonania innych nauk (przede wszystkim socjologii). W 1934 r. zdał egzamin magisterski, a dwa lata później jego praca dyplomowa doczekała się oficjalnej publikacji.

Był później asystentem na tej uczelni i uczestnikiem seminarium doktorskiego Adama Skałkowskiego). W trakcie przewodu doktorskiego badał życiorys Maksymiliana Jackowskiego, przeprowadzając rozległą kwerendę również w nieznanych powszechnie prywatnych archiwach rodzin ziemiańskich. Przy okazji dokonał pierwszego odkrycia, udowadniając na podstawie odnalezionego dokumentu, iż w 1848 r. w Wielkim Księstwie Poznańskim istniał rząd narodowy. W 1937 Jakóbczyk uzyskał stopień doktora - jego dysertacja doktorska doczekała się rok później publikacji drukiem. Do końca międzywojnia pracował jako adiunkt na Uniwersytecie Poznańskim. Żołnierz Kampanii Wrześniowej, w trakcie jej walk trafił do niewoli i do końca drugiej wojny światowej przebywał w obozie jenieckim.

Po II wojnie światowej powrócił do pracy na reaktywowanym Uniwersytecie Poznańskim (od 1955 r. imienia Adama Mickiewicza). Już w 1946 r. opublikował biografię Karola Marcinkowskiego, którą później dwukrotnie (w 1966 i 1981) gruntownie rozbudował. W 1950 r. przygotował monografię Hakaty, jej druk zablokowała jednak cenzura. W 1954 został profesorem nadzwyczajnym. Na jego seminaria uczęszczali również studenci historii z USA. W 1979 r. przeszedł na emeryturę, lecz nadal prowadził działalność badawczą, a część przygotowanych przez niego prac zdołano opublikować dopiero po jego śmierci.

Utworzył oraz przez ponad dwadzieścia lat kierował Zakładem Najnowszej Historii Polski oraz był zastępcą sekretarza generalnego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Uhonorowany licznymi nagrodami naukowymi oraz odznaczeniami państwowymi.Swoje prace wydawał również zagranicą, w NRD, ZSRR i USA.

Zainteresowania i poglądy naukowe [edytuj]
Pracę magisterską napisał z zakresu XVI wieku, w późniejszej karierze naukowej skupił się jednak na wieku XIX - zwłaszcza na jego dziejach politycznych i społecznych. Jako autor biografii Karola Marcinkowskiego, rysował jego sylwetkę jako wzór postaw obywatelskich i przykład godny naśladowania. W przedmowie do trzeciego wydania tej biografii, napisanej latem 1980 r. w trakcie wstrząsu społecznego po strajkach i powstaniu Solidarności, zamieścił słowa:

(...) kończyłem tę książkę w dniach wielkiego ożywczego wstrząsu, który przypomniał nie tylko o prawach, ale i obowiązkach obywatelskich. Wzór "obywatela w narodzie" jest i będzie zawsze aktualny.
Skupiał się głównie na dziejach Wielkopolski. Z czasem rozszerzył swoje zainteresowania również na problem ruchu narodowego na Śląsku i w Gdańsku. W 1950 r. przygotował monografię o Hakacie, która miała uzupełnić jedyną funkcjonującą w historiografii publikację na ten temat amerykańskiego historyka Richarda Wonsera (Germanizing Prussian Poland, 1941), która jako oparta wyłącznie na literaturze niemieckiej (autor nie znał języka polskiego), była zbyt jednostronna. Pomimo przygotowania rozprawy do druku, publikacja została zablokowana z powodu ingerencji cenzury. Do tematu Jakóbczyk zdołał powrócić dopiero w 1966 r., gdy zainicjował i współtworzył nową syntezę pt. Dzieje Hakaty (opublikowaną również w języku niemieckim w NRD). W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych tworzył trzytomowe Studia nad dziejami Wielkopolski w XIX wieku (Dzieje pracy organicznej) (t. 1 za lata 1815-1850 - 1951 r.; t. 2 za lata 1850-1890 - 1959, t. 3 za lata 1890-1914 - 1967), w których publikacji widział jako cel "przedstawienie pracy organicznej i zorganizowanej obrony narodowości w Poznańskiem w ciągu XIX wieku". Wzorując się na historiografii francuskiej, podkreślał rolę instytucji w kształtowaniu nowoczesnego narodu. W 1961 r. napisał pierwszą w polskiej literaturze biografię Bismarcka, która okazała się bestsellerem i w 10 lat później doczekała się drugiego wydania. Był również redaktorem naczelnym oraz autorem kilku części tomu Dziejów Wielkopolski obejmującego lata zaborów. W swoich partiach tekstu sprzeciwiał się tezie, jakoby to Prusacy "nauczyli Wielkopolan gospodarności" i wykazywał, że poza działaniami zaborców, wielkopolscy Polacy swój wysoki poziom cywilizacyjny zawdzięczali również własnej aktywności sięgającej korzeniami czasów I Rzeczypospolitej. W pracy na temat Komisji Kolonizacyjnej przedstawił odmienną od dotychczasowej historiografię jej wizję, ukazując ją z punktu widzenia jej samej oraz osadników. W 1984 r. wydał z kolei syntezę historii niemieckiej w latach 1815-1919, skupiając się na procesach zjednoczeniowych Niemiec oraz ich konsekwencjach. Podkreślał w niej istniejące w tych latach tendencje "za" i "przeciw" zjednoczeniu, wysuwane przez różne środowiska, wykazał też m.in. tezę, iż pokonane po I wojnie światowej Niemcy jako Republika Weimarska paradoksalnie zdołały osiągnąć szczytową możliwość centralizacji, a urzędowi jej prezydenta mimo silnych tendencji demokratyzacyjnych przypadały prerogatywy, których nie zdołały osiągnąć nawet rządy cesarskie.

Publikacje [edytuj]
Rząd Narodowy w 1848 r., Poznań 1935.
Początki Kółek włościańskich w Wielkopolsce, Poznań 1936.
Uwarstwienie ludności wiejskiej w królewczyznach zachodnich województw Korony w drugiej połowie XVI w., Lwów-Warszawa 1936.
Cieszkowski i Liga Polska, Warszawa 1938.
Patron Jackowski, Poznań 1938.
Pierwsze Centralne Towarzystwo Rolnicze w Poznańskim, Poznań 1939.
Doktor Marcin, Poznań 1946 - biografia Karola Marcinkowskiego.
Z dziejów odrodzenia narodowego Śląska XIX wieku, Poznań 1949.
Studia nad dziejami Wielkopolski XIX wieku. Dzieje pracy organicznej, t. 1-3, Poznań 1951-1967.
Uwłaszczenie chłopów w Wielkopolsce w XIX w., Warszawa 1951.
Ks. Hugo Kołłątaj (1750-1812), Poznań 1951.
Komplikacje regulacyjne w Poznańskiem, Poznań 1952.
Wielkopolska (1815-1850): wybór źródeł, Wrocław 1952.
Z dziejów ruchu robotniczego w Poznaniu, Poznań 1953.
Wielkopolska (1851-1914): wybór źródeł, Wrocław 1954.
Szkoła rolnicza w Żabikowie 1870-1876, Poznań 1955.
Wybitni Wielkopolanie XIX wieku, Poznań 1959. (red.)
Bismarck, Warszawa 1961.
Dzieje Hakaty (z A. Galosem i F. H. Gentzenem, Poznań 1966.
Karol Marcinkowski: 1800-1846, Poznań 1966.
Ustawa osadnicza z 1904 roku, Poznań 1967.
Dzieje Wielkopolski. T. 2, Lata 1793-1918, Poznań 1973. (red.)
Działalność naukowa prof. dra Zdzisława Grota, Poznań 1974.
Kolonizatorzy i hakatyści, Lublin 1974.
Materiały do dziejów pruskiej polityki germanizacyjnej ziem polskich z 1886 r., Poznań 1975.
Pruska Komisja Osadnicza 1886-1919, Poznań 1976.
Na pograniczu pomorskim : polska penetracja osadnicza z Pomorza Wschodniego na Pomorze Zachodnie na przełomie XIX i XX wieku, Poznań 1976.
Historyczna rola bibliotek ludowych pod zaborem pruskim, Poznań 1980.
Towarzystwo Czytelni Ludowych: 1880-1939: w obronie narodowości, Poznań 1982.
Wielkopolskie kółka rolnicze 1866-1939, Poznań 1982.
Niemcy 1815-1919 - między partykularyzmem a federalizmem, Warszawa 1984.
Towarzystwo Naukowej Pomocy w Wielkopolsce 1841-1939, Poznań 1985.
W Poznańskim Bazarze 1838-1939, Poznań 1986.
Wojacy-organicznicy-narodowcy, Gdańsk 1987.
Zasłużeni Wielkopolanie XIX wieku, Warszawa 1987.
Przetrwać na Wartą 1815-1914, Warszawa 1989.
Krocząc gościńcem wytyczonym przez Karola Marcinkowskiego, Poznań 2007.

Stanisław Jędrzejek (ur. 26 listopada 1904 w Sosnowcu, zm. 2 marca 2001 w Katowicach) - polski nauczyciel, regionalista, historyk-amator i poeta. W 1926 ukończył Seminarium Nauczycielskie w Mysłowicach. Od czasów przedwojennych zbierał i spisywał opowieści, podania i legendy związane z Zagłębiem Dąbrowskim. Opublikował je w dwóch zbiorach: "Nad Brynicą i dwoma Przemszami" oraz "Sosnowiec. Opowiadania i legendy". Walczył w kampanii wrześniowej, w której został ranny. W czasie okupacji hitlerowskiej był organizatorem tajnego nauczania. Na terenie zamku w Pieskowej Skale zorganizowano staraniem Rady Głównej Opiekuńczej internat dla polskich sierot, których był opiekunem i wychowawcą. W 1944 zdołał zbiec z terenu zamku, wydostając się poza kordon SS-manów, szukających tamże AK-owskiej radiostacji. Z AK współpracował do końca wojny. Po 1945 zaangażował się w działalność Związku Obrony Kresów Zachodnich oraz ZNP. Pracował jako nauczyciel i kierownik szkoły podstawowej w Szopienicach. Publikował w prasie lokalnej, wydał także wiersze i fraszki, wydane m.in. w zbiorze "Poważne przysłowia w mniej poważnych fraszkach". Jego prace z dziedziny historii lokalnej zostały wykorzystane w monografii Mariana Kantora-Mirskiego "Z przeszłości Zagłębia Dąbrowskiego i okolicy". Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i medalem "Za udział w Wojnie Obronnej 1939 roku". Pośmiertnie nominowany do tytułu "Sosnowiczanina stulecia".

Roger Karwiński (ur. 3 czerwca 1994 w Sosnowcu) – polski aktor dziecięcy, zadebiutował w serialu telewizyjnym Niania.

Wystąpił także w dziecięcym programie telewizyjnym pt. Od przedszkola do Opola. Debiutował w roku 2004 na deskach Teatru Dzieci Zagłębia w Będzinie w musicalu Książę i żebrak (reżyseria Dariusz Wiktorowicz, muzyka Włodzimierz Szomański). Grał tam główną rolę księcia Edwarda Tudora.

Zyskał szeroką popularność rolą urwisa Adasia Skalskiego, jednego z podopiecznych głównej bohaterki w serialu telewizyjnym Niania. Od niedawna Roger gra w "Teatrze Polskiego Radia". Jego pierwszą rolą jest rola Damiana w słuchowisku pt. Plazmowa pułapka. Dubbinguje w serialu "Nie ma to jak Hotel" i w filmie "Re-Animated" (Logan). Był także na jubileuszowej (w numerze 200) okładce dwutygodnika Victor Gimnazjalista. Od niedawna gra na deskach Teatru Rozrywki w Chorzowie w musicalu ,,Oliver" w którym gra Szelmę oraz w Gliwickim Teatrze Muzycznym w musicalu "High School Musical".

Ma dwie starsze siostry. Do niedawna mieszkał w Będzinie – Grodźcu, a obecnie w Warszawie.

Spis treści [ukryj]
1 Filmografia
2 Polski dubbing
3 Nagrody
4 Linki zewnętrzne

Filmografia [edytuj]
2005: Niania, jako Adaś Skalski
Polski dubbing [edytuj]
2006: Co gryzie Jimmy’ego? (film i serial)
2005: Nie ma to jak hotel
2008: Fallout 3
2008: Kudłaty zaprzęg
Nagrody [edytuj]
2004, 2005 – I miejsce w konkursie Dąbrowskie Gwiazdeczki
2004 – II miejsce w Interpretacji piosenki w Boronowie
2004 – finalista konkursu Talenty 2004 w Częstochowie
2004 – I miejsce w wojewódzkim konkursie recytatorskim w Rybniku
2005 – wyróżnienie w konkursie Nowa piosenka w starym Krakowie – Kraków
2004, 2005, 2006 – Stypendium artystyczne Rady miasta Będzin, oraz nagrody Prezydenta miasta Będzin i Dąbrowa Górnicza
2007 – wyróżnienie w konkursie "Przeboje naszych rodziców" w warszawskiej Białołęce
2007 – III miejsce w konkursie obcojęzycznym w Radości

Sławomir Kowalewski (ur. 1944 w Sosnowcu) – polski piosenkarz, gitarzysta i kompozytor. Wraz z Krzysztofem Krawczykiem, Marianem Lichtmanem, Jerzym Krzemińskim i Bogdanem Borkowskim stworzył w 1963 Trubadurów, w których występuje do dnia dzisiejszego[1].

W 2004 wraz z pozostałymi członkami zespołu został odznaczony przez Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego Złotym Krzyżem Zasługi[2].

Spis treści [ukryj]
1 Życiorys
2 Działalność polityczna
3 Życie prywatne
4 Dyskografia
5 Przypisy
6 Zobacz też

Życiorys [edytuj]
W 1963 wraz z Krzysztofem Krawczykiem, Marianem Lichtmanem, Jerzym Krzemińskim i Bogdanem Borkowskim założył Trubadurów, do których 1965 na krótko dołączyła Sława Mikołajczyk. W 1967 dołączył do grupy Ryszard Poznakowski, a w 1969 Halina Żytkowiak, która niedługo potem odeszła od Trubadurów. Obok Czerwonych Gitar był to najbardziej popularny polski zespół bigbitowy łączący elementy rocka z polską muzyką ludową. Z Trubadurami wylansował wiele znanych przebojów, m.in. "Kasia", "Znamy się tylko z widzenia", "Krajobrazy", "Byłaś tu", "Kim jesteś", "Ej, Sobótka, Sobótka", "Cóż wiemy o miłości" i "Przyjedź mamo na przysięgę". W 1967 po ostatecznym odejściu Jerzego Krzemińskiego i Bogdana Borkowskiego do zespołu No To Co Krawczyk wraz ze Sławą Mikołajczyk i Marianem Lichtmanem na chwilę odeszli do eksperymentalnego zespołu Izomorf 67. Jednak po kilku miesiacach Krawczyk z Lichtmanem wrócili do Trubadurów, ale już bez Sławy Mikołajczyk.

Po odejściu z zespołu w 1973 Krzysztofa Krawczyka wraz Marianem Lichtmanem pod starym szyldem montował nowe składy zespołu z dobrymi muzykami, niezłymi piosenkami, ale nie dały już one popularności. Niektóre z tych kompozycji wypełniły kolejny album "Trubadurzy znowu razem", gdzie wspólnie wystąpili wraz z Krawczykiem i Żytkowiak.

W latach 80. Trubadurów probował reanimować razem z Poznakowskim. Poza wylansowaniem utworu "Czyngis Chan" nie udało się jednak reaktywować grupy. Doprowadziło to do tego, że wyjechał w 1989 do New Jersey w USA, gdzie przebywał do 1993. Jeszcze przed wyjazdem nagrał piosenkę "Nie pojadę do Hiszpanii" stworzoną specjalnie na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej w 1982 w Hiszpanii.

W 1993 po powrocie do Polski znów zaczął występować w odrodzonym składzie zespołu, który powrócił z nowymi wykonaniami przebojów z lat 60. i 70. wydanymi na płycie "Złote przeboje". Ten come-back udał się w składzie z Poznakowskim, Kowalewskim, Lichtmanem i Piotrem Kuźniakiem, który udanie zastąpił Krawczyka.

W 1997 ukazał się krążek "Trubadurzy śpiewają piosenki Sławomira Kowalewskiego", na której wykonał także kilka piosenek solowych, m.in. "Muzyka nocą", do której powstał również teledysk nagrany w centrum Nowego Jorku.

W 1998 nagrał wraz z zespołem płytę "Zagrajmy rock and rolla jeszcze raz". Latem tego roku ukazała się jeszcze jedna płyta zespołu "Znamy się tylko z widzenia - Złote przeboje", która zyskała status Złotej Płyty.

W 2008 wraz z zespołem nagrał piosenkę "Nic nie wychodzi", do której powstał również teledysk promujący stronę internetową zespołu.

W grudniu 2008 roku razem z Marianem Lichtmanem stworzył płytę "Imieniny" z premierowymi piosenkami. Wraz z nimi dwa utwory zaśpiewała Krystyna Giżowska[3].

W styczniu 2010 wraz z Trubadurami stworzył piosenkę "W zimowy wieczór", do której powstał także teledysk[4].

Działalność polityczna [edytuj]
W 2005 wstąpił do Samoobrony RP[5]. W wyborach do senatu w tym samym roku bez powodzenia kandydował z ramienia tej partii w okręgu łódzkim[6] (uzyskał siódme miejsce spośród piętnastu kandydatów), a w wyborach samorządowych w 2006 ubiegał się z jej listy o mandat w łódzkiej radzie miasta. Niedługo potem opuścił ugrupowanie.

W wyborach prezydenckich, również w 2005 wraz z Marianem Lichtmanem, Piorem Kuźniakem i Jackiem Malanowskim zaangażował się w kampanię wyborczą Andrzeja Leppera[7] (Trubadurzy napisali dedykowany mu hymn wyborczy "Polskę trzeba ZLepperować"), co spowodowało, że z zespołu odszedł Ryszard Poznakowski[8].

Życie prywatne [edytuj]
Ma żonę Annę. Jest ojcem byłych piosenkarek dziecięcych Kamy Kowalewskiej-Kulawinek (obecnie aktorki Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu) i Mai Jabłońskiej.

Andrzej Seweryn Kowalski (ur. 23 października 1930 r., Sosnowiec , zm. 11 kwietnia 2004 r., Sosnowiec), artysta malarz, grafik, pisarz, eseista, pedagog.

W 1955 r. ukończył Wydział Malarstwa krakowskiej ASP, uzyskując dyplomy: malarza u Adama Marczyńskiego i grafika u Ludwika Gardowskiego. Od 1957 r. był członkiem Grupy Zagłębie, a od 1958 r. członkiem Grupy Krakowskiej. W latach 1958–1959 był członkiem zespołu redakcyjnego „Zebry”, gdzie drukował cykl krótkich impresji. Od 1958 do 1960 r. współpracował z eksperymentalnym „Teatrem 38” w Krakowie. W 1965 został członkiem Grupy Arkat. Od 1959 do 2003 r. pracował w katowickiej filii ASP w Krakowie, pełniąc m.in. funkcje dziekana i prorektora; kierował Pracownią Rysunku i Malarstwa, następnie Katedrą Kształcenia Ogólnoplastycznego. W latach 1972-75 był prodziekanem, a od 1981 r. dziekanem; zrezygnował w 1982 po okresie internowania (13 XII 1981) w stanie wojennym. W latach 1975–78 wykładał też w filii Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie na Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym, a w latach 1989–90 na Wydziale RTV UŚ. W 1982 r. został członkiem Biskupiego Komitetu Pomocy Uwięzionym i Internowanym w Katowicach.

W latach 50. malował abstrakcyjne obrazy, budowane z dużych, nieregularnych, kolorowych (z przewagą żółcieni, brązów) płaszczyzn, harmonicznie zrównoważonych wewnętrzną geometrią obrazu. W 2 poł. lat 60. wprowadził przedmiot do swych obrazów. Jednocześnie jego abstrakcje stały się bardziej fakturalne, a obrazy figuralne bardziej ekspresyjne (Pieta wietnamska, 1967) i metaforyczne (Śmierć konia, 1969). W latach 70. zaprzestał działalności wystawienniczej.

W latach 80. był silnie związany z ruchem kultury niezależnej (wystawiennictwo kościelne). Oprócz obrazów abstrakcyjnych, maluje liczne sceny ekspresyjne. Od lat 70. realizuje liczne projekty sakralne m.in. w Będzinie (kościół św. Trójcy, 1974), Mikołowie - Kamionce (1976), Boguszowicach (1978), Jaśle (1980), Brudzowicach koło Siewierza (1985), Świętochłowicach - Chropaczowie (droga krzyżowa w kościele, 1991).

Jego twórczość obejmuje malarstwo sztalugowe, ścienne, mozaikę, rysunek i grafikę. Wystawiał swoje prace w kraju i za granicą. Prace artysty znajdują się w zbiorach m.in. Galerii Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach, Muzeum Śląskiego w Katowicach, Muzeum Historii Katowic, Muzeum Archidiecezjalnego w Katowicach, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu oraz licznych kolekcjach prywatnych.

Jest autorem powieści "Powrót", wydanej przez PAX pod pseudonimem Andrzej Seweryn; publikował również w czasopismach drugiego obiegu pod pseudonimem Andrzej Surowiec.

Bolesław Kożuch właściwie Bencjon Kożuch (ur. ?, w sierpniu 1943) – żydowski działacz ruchu oporu w czasie II wojny światowej, działacz syjonistyczny, współorganizator i członek miejskiego oddziału organizacji Hanoar Hacijoni. Młodszy brat Józefa Kożucha.

Urodził się w Sosnowcu jako syn Zelmana Kożucha. Mieszkał przy ul. Dekerta. Był uczniem Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Sosnowcu. Wraz z bratem - Józefem Kożuchem, Cwi Brandesem i Frumką Płotnicką był organizatorem powstania w getcie będzińsko-sosnowieckim, gdzie dowodził jednym z oddziałów. Zginął prawdopodobnie podczas próby przedarcia się z getta w pierwszych dniach sierpnia; inna wersja mówi że zginął wraz z bratem 3 sierpnia podczas nieudanej próby zabicia jednego z niemieckich oprawców.

Na sosnowieckim osiedlu Środula znajduje się plac noszący imię Braci Kożuchów, od 1985 r., jest tam symboliczny pomnik z napisem – ”Pamięci żydów polskich pomordowanych przez hitlerowców w latach II wojny światowej na terenie getta w Sosnowcu-Środuli”.

Józef Kożuch właściwie Azriel Kożuch (ur. 16 maja 1919 r., w Sosnowcu, prawdopodobnie 1/2 sierpnia 1943) – żydowski działacz ruchu oporu w czasie II wojny światowej, działacz syjonistyczny, współorganizator, członek i lider miejskiego oddziału organizacji Hanoar Hacijoni. Starszy brat Bolesława Kożucha.

Urodził się w Sosnowcu jako syn działacza syjonistycznego Zelmana Kożucha. Mieszkał przy ul. Dekerta. Był absolwentem Gimnazjum Państwowego im. Stanisława Staszica w Sosnowcu. W 1938 r., zdał egzamin maturalny. Od połowy lat 30. XX w., był aktywnym działaczem syjonistycznym, wierząc w potrzebę powstania wolnego państwa Izrael. W pierwszym okresie okupacji niemieckiej zaangażowany był w tajne nauczanie oraz szkolenie młodzieży w zakresie samoobrony. Nawiązał między innymi współpracę z organizacją Haszomer Hacair. Wraz z bratem – Bolesławem Kożuchem, Cwi Brandesem i Frumką Płotnicką był organizatorem powstania w getcie będzińsko-sosnowieckim.

Na sosnowieckim osiedlu Środula znajduje się plac noszący imię Braci Kożuchów, od 1985 r., jest tam symboliczny pomnik z napisem – ”Pamięci żydów polskich pomordowanych przez hitlerowców w latach II wojny światowej na terenie getta w Sosnowcu-Środuli”.