Forum mieszkańców Zagłębia Dąbrowskiego

Jan Zygmunt Dydak (ur. 14 czerwca 1968 w Czeladzi) – polski bokser, medalista olimpijski.

Na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu (1988) zdobył brązowy medal w wadze półśredniej. Startował także w Mistrzostwach Europy w Göteborgu 1991, gdzie odpadł z turnieju w półfinale (zdobył brązowy medal) i Mistrzostwach Świata w Sydney 1991, lecz bez powodzenia.

Trzy razy sięgał po tytuł mistrza Polski w 1987 (w wieku 19 lat!), 1990 i 1991, dwukrotnie zwyciężał w Turnieju im. Feliksa Stamma w 1989 i 1990. Na przełomie lat 80. i 90. największy, obok Andrzeja Gołoty i Dariusza Michalczewskiego, talent polskiego boksu. Czterokrotny zwycięzca klasyfikacji "Boksu" na najlepszego polskiego pięściarza: 1988 (waga półśrednia), 1989, 1990, 1991 (lekkośrednia). W barwach Czarnych Słupsk drużynowy mistrz Polski 1990 oraz 8-krotny reprezentant kraju w meczach międzypaństwowych (5 zwycięstw, 3 porażki).

Według oficjalnych statystyk stoczył 171 walk, 159 wygrał, 2 zremisował i 10 przegrał.

Karierę zakończył w roku 1991, z powodu poważnej kontuzji dłoni. Był zawodnikiem GKS Jastrzębie (1982-1986) i Czarnych Słupsk (1987-1991). W 2005 został trenerem sekcji bokserskiej Czarnych.

Abraham Green (ur. 15 października 1928 w Czeladzi), przewodniczący Światowego Związku Żydów Zagłębia, w 2006 wyróżniony tytułem honorowego obywatela Czeladzi.

W 1942 Green wraz z innymi Żydami znalazł się w czeladzkim getcie. Był więźniem obozu przejściowego pod Wrocławiem, łagru w Markstedt, łagru między Lipskiem a Dreznem, obozów w Gross Rosen, Weimarze, Buchenwaldzie, a także robotnikiem przymusowy w zakładach Kruppa. Po wojnie wyemigrował do Izraela. Po zakończeniu 12-letniej służby wojskowej w armii izraelskiej założył firmę w branży gazowniczej, zaczął też działać na rzecz integracji środowiska zagłębiowskich Żydów w Izraelu.

Stanisław Marian Hachorek (ur. 21 stycznia 1927 w Czeladzi, zm. 24 października 1988 w Warszawie), polski piłkarz, olimpijczyk, trener.

Pierwszą bramkę w Reprezentacji Polski zdobył 29 maja 1955 w debiutanckim meczu rozegranym w Bukareszcie z Reprezentacją Rumunii (2:2).

Grając w pierwszoligowej Gwardii w latach 1953-1960 strzelił 86 bramek. W 1955 został królem strzelców ekstraklasy strzelając w sezonie 16 bramek. Po raz drugi zdobył tytuł króla strzelców w 1961 tym razem jednak II ligi (25 bramek).

Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Rzymie 1960. W trzech meczach rozegranych przez Polską Reprezentacje zdobył jedną bramkę (wygrany mecz 6:1 z Tunezję).

Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem.

Kazimierz Mikołaj Imieliński (ur. 6 grudnia 1929 w Dąbrowie Górniczej, zm. 16 lipca 2010) – polski lekarz seksuolog, seksuolog kliniczny, profesor nauk medycznych, wieloletni kierownik Zakładu Seksuologii i Patologii Więzi Międzyludzkich Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie, założyciel Polskiej Akademii Medycyny, Akademii Wiedzy Seksualnej.

Spis treści [ukryj]
1 Życie i działalność
2 Publikacje
3 Publikacje zbiorowe i wspólne
4 Przypisy
5 Linki zewnętrzne

Życie i działalność [edytuj]
W 1963 komisja powołana przez Studium Doskonalenia Kadr Lekarskich w Warszawie nadała Imielińskiemu po raz pierwszy w Polsce tytuł specjalisty seksuologa, w 1971 przeprowadził on pierwszy przewód habilitacyjny z seksuologii (w Akademii Medycznej w Krakowie)[1]. W 1973 Kazimierz Imieliński zorganizował pierwszą w kraju akademicką placówkę seksuologiczną – Zakład Seksuologii w Akademii Medycznej w Krakowie, a w 1981. Zakład Seksuologii i Patologii Więzi Międzyludzkich warszawskiego CMKP (dziś CMKP – Zakład Psychosomatyki, Seksuologii i Patologii Więzi Międzyludzkich).

W 2004 został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski[2].

Posiadał 56 doktoratów honoris causa[3] , nadanych przez uczelnie z 24 państw, na czterech kontynentach. Był honorowym profesorem 18 zagranicznych uniwersytetów[3], posiadał 96 krzyży, orderów i medali nadanych mu w 26 państwach[potrzebne źródło].

Był żonaty, miał dwóch synów, również lekarzy.

Jerzy Zdzisław Janikowski, ps. Jania (ur. 13 kwietnia 1952 w Dąbrowie Górniczej, zm. 21 grudnia 2006 w Katowicach) - polski szpadzista, trener, mistrz Polski, olimpijczyk (1972, 1976).

Syn Zdzisława i Kazimiery Szczerbińskiej. W 1978 ukończył Technikum Górnicze w Dąbrowie Górniczej.

Od 1966 zawodnik Międzyszkolnego Klubu Sportowego a następnie GKS Katowice (1966-1986). Trzykrotny indywidualny Mistrz Polski (1977, 1981, 1983), raz zdobywca brązowego medalu (1972). W drużynie dwukrotny Mistrz Polski (1974, 1976), czterokrotny wicemistrz (1971, 1978, 1980, 1984) i czterokrotny zdobywca brązowego medalu (1972, 1973, 1983, 1986).

W 1972 wywalczył w Madrycie tytuł wicemistrza świata juniorów w szpadzie. W 1974 w Grenoble był finalistą mistrzostw świata seniorów. Reprezentował Polskę na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Monachium i Montrealu.

Od zakończenia kariery w 1990 do tragicznej śmierci w 2006 pracował jako trener i sędzia sportowy. Odznaczony medalem "Za Zasługi dla rozwoju polskiej szermierki" i złotym medalem "Za Zasługi dla polskiego ruchu olimpijskiego".

Żona - Elżbieta Nowak jest nauczycielką WF; dzieci: Magdalena (1974), Aleksandra (1979), Joanna (1981) i Wojciech (1983).

Leszek Gajdziński (ur. 25 września 1946 w Dąbrowie Górniczej) - polski lekkoatleta dyskobol.

Był czołowym zawodnikiem w rzucie dyskiem w Polsce w pierwszej połowie lat 70. XX w.. Wziął udział w olimpiadzie w Meksyku (1968), ale odpadł w eliminacjach. Podobnie zakończył się start Gajdzińskiego na Mistrzostwach Europy w Helsinkach {1971), natomiast na następnych mistrzostwach w Rzymie (1974) zajął 11. miejsce. Dwadzieścia sześć razy reprezentował Polskę w meczach międzypaństwowych.

Został też srebrnym medalistą Uniwersjady w Moskwie w 1973 w pchnięciu kulą.

Czterokrotnie zdobywał mistrzostwo Polski w rzucie dyskiem: w 1971, 1972, 1973 i 1974. Trzykrotnie poprawiał rekord Polski.

Rekordy życiowe:

rzut dyskiem - 63,52 m
pchnięcie kulą - 19,07 m
Jest absolwentem Politechniki Śląskiej.

Piotr Sarnik (ur. 15 lutego 1977 w Dąbrowie Górniczej) – polski hokeista, reprezentant Polski. W reprezentacji Polski rozegrał 108 meczów i zdobył 21 goli (stan na 20 kwietnia 2007).

Kariera klubowa [edytuj]
SMS I Sosnowiec (1995-1996)
GKS Katowice (1997-1999)
KTH Krynica (1999-2000)
GKS Katowice (2000-2001)
Zagłębie Sosnowiec (2001-2002)
GKS Tychy (2002-2004)
Cracovia (2004-2006)
GKS Tychy (2006-2009)
Zagłębie Sosnowiec (2009-?)
Sukcesy [edytuj]
Mistrzostwo Polski 2006 z Cracovią

Jerzy Pławczyk (ur. 16 kwietnia 1911 w Dąbrowie Górniczej) – polski lekkoatleta - skoczek, miotacz i wieloboista.

Zawodnik AZS Warszawa i Nord de la France. Absolwent Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie (1932).

Olimpijczyk z Los Angeles (1932) - 7-8. miejsce w skoku wzwyż z wynikiem 1.90 i z Berlina (1936). Brązowy medalista mistrzostw Europy w dziesięcioboju (1934 - 7552.345 pkt.), szósty w ME w dziesięcioboju (1938 - 5946 pkt.). Rekordzista Europy w skoku wzwyż (1.96 w 1932).

3-krotny rekordzista kraju w skoku wzwyż (do 1.96 w 1932), 6-krotny mistrz polski w skoku wzwyż, dziesięcioboju i w sztafecie 4 x 100 m (1932-36), 6-krotny halowy mistrz kraju: w skoku wzwyż, skoku o tyczce i w dal (1933-36). Rekordy życiowe: wzwyż - 1.96 (1932), tyczka - 3.73 (1934), w dal - 7.19 (1935), rzut dyskiem - 43.25 (1934), rzut oszczepem - 55.70 (1936), pięciobój - 3084 pkt. (1935), dziesięciobój - 6871 pkt. (1936). W 1932 zajął 6. miejsce w plebiscycie Przeglądu Sportowego na 10 najlepszych sportowców Polski.

W 1938 wyemigrował do Francji. W 1940 jako żołnierz armii francuskiej internowany w Norymberdze, później w Królewcu. W 1943 wrócił do Francji. Startował w skoku wzwyż również podczas wojny. Był też od 1943 do 1948 instruktorem sportowym w Vichy, Paryżu i Roame. Potem był handlowcem i nauczycielem. Obecnie mieszka w Polsce.

Zygmunt Różycki (Rola-Różycki) (ur. 7 grudnia 1883 w Łęce, zm. 3 kwietnia 1930 w Pabianicach) – polski poeta. Był synem Jana Różyckiego h. Rola i Filomeny z Zielińskich. Ojciec mieszkał i pracował jako notariusz w Tomaszowie Mazowieckim w latach 1884-1912. Willa Różyckich znajdowała się przy ul. Św. Antoniego 24 (obecnie mieści się w niej Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna). W Tomaszowie spędził Różycki lata dzieciństwa i młodości. Tu udzielał się jako znakomity parodysta i aktor-amator. Do Tomaszowa i okolic powracał w kilku wierszach. W poemacie Modre wody (pierwodruk w czasopiśmie „Bluszcz” 1901 R. 37 nr 24) opiewał słynne Niebieskie Źródła.

Od 1900 mieszkał w Warszawie. Był urzędnikiem zarządu Kolei Nadwiślańskiej, w dwudziestoleciu międzywojennym pracował jako referent Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Tworzył lirykę modernistyczną, którą bardzo często publikował w prasie. Niektóre jego utwory adaptowano jako piosenki. Wiersz pt. Na ust koralu (z tomiku poetyckiego Szkarłatna wizja) w aranżacji muzycznej Lucjana Marczewskiego i w wykonaniu Jana Kiepury stał się przebojem lat dwudziestych XX wieku.

Mariusz Kalaga (ur. 19 grudnia 1959 w Dąbrowie Górniczej[1]) - polski wokalista muzyki pop i country, polityk.

Jest absolwentem Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, Akademii Pedagogicznej w Krakowie oraz Akademii Ekonomicznej w Katowicach ( Studia Podyplomowe ).

Mając 14 lat zapisał się do parafialnego chóru "Cordis Christi". To w konsekwencji zaowocowało występami, koncertami i spektaklami muzycznymi o tematyce religijnej.

Swoją zawodową karierę muzyczną rozpoczął w 1980 na Festiwalu Piosenki Studenckiej, gdzie zdobył główną nagrodę "Złotego Gwoździa" za piosenkę własnej kompozycji "Monopolowy Blues"

W latach 90. XX wieku występował w kilku zespołach muzycznych, m.in. Gangu Marcela.

W czerwcu 2000 wyjechał do Nashville w USA na największy na świecie Festiwal Muzyki Country "Fan Fair", gdzie wystąpił w jednym z klubów. W trakcie tego pobytu zagrał również w Chicago, gdzie wystąpił dla Polonii amerykańskiej. Po powrocie do Polski w lipcu tego samego roku założył zespół "Partners", z którym często występuje do dnia dzisiejszego.

W 2000 odbył się jego recital "Od Orbisona do Nelsona" transmitowany na żywo w lipcu przez TVP 2.

Od 2002 jest radnym miejskim Dąbrowy Górniczej z ramienia Platformy Obywatelskiej[2].

Określany mianem polskiego Roy'a Orbisona, którego piosenki zaśpiewał w 1993 na swojej pierwszej płycie i są do dzisiaj najbardziej znanymi utworami z jego repertuaru.

Kilkukrotnie występował na Festiwalu Muzyki Country w Mrągowie, gdzie odebrał kilka nagród (m.in. "Giganci Country").

Przyjaciel Krzysztofa Krawczyka, z którym wykonał na jednym z koncertów w Dąbrowie Górniczej piosenkę "Gdy nam śpiewał Elvis Presley" oraz nagrał płytę z jego piosenkami[3].

Spis treści [ukryj]
1 Dyskografia
2 Nagrody i wyróżnienia
3 Linki zewnętrzne
4 Przypisy

Dyskografia [edytuj]
Gdy nam śpiewał Roy Orbison (1993)
Piosenki dla zakochanych – Na lato! (CD, Eska, SCD 024, 1994)
Nastrój świąt (1997)
Bieszczady... czyli country na swojska nutę (1997)
Pierwszy promień (1997)
Mój los (2000)
Kolędy i pastorałki (2005)
Zapamiętaj mój numer telefonu (2006)
Krzysztof Kalaga śpiewa Krawczyka (2007)[4]
Co tu jest grane? (2008)
Pół na pół (2009)
Nagrody i wyróżnienia [edytuj]
1980 - nagroda Złotego Gwoździa na Festiwalu Piosenki Studenckiej
1999 - nagroda Grand Prix Burmistrza Gminy Wisła Wiślaczek
2000 - nagroda Giganci Country na Festiwalu Muzyki Country w Mrągowie
2001 - nagroda Płyta Roku za solowy album Mój los w plebiscycie Dyliżanse
2002 - nagroda Wokalista Roku w plebiscycie Dyliżanse
2002 - nagroda Prezydenta Miasta Dąbrowy Górniczej (za promocję kultury w mieście)
2006 - nagroda Prezydenta Miasta Piekary Śląskie oraz sponsora w Konkursie Piękne Głosy Radia Piekary