Forum mieszkańców Zagłębia Dąbrowskiego

Tadeusz Rydzyk CSsR (ur. 3 maja 1945 w Olkuszu) – polski redemptorysta, prezbiter, przedsiębiorca medialny, współzałożyciel Fundacji Lux Veritatis. Założyciel i dyrektor Radia Maryja, TV Trwam oraz założyciel i były rektor Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medialnej, członek Rady Naukowej tejże uczelni.

Życiorys
Wczesne dzieciństwo Tadeusz Rydzyk spędził w rodzinnym Olkuszu. Wychowywał się w ubogiej rodzinie. Tadeusz Rydzyk uczył się w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie, następnie studiował teologię biblijną na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. 1 lutego 1971 złożył wieczyste śluby zakonne, a 20 czerwca przyjął święcenia kapłańskie, następnie pracował jako katecheta w Toruniu, Szczecinku i Krakowie, gdzie zajmował się także duszpasterstwem akademickim. W 1986 wyjechał na pięć lat do pracy zakonnej do Niemiec. Tam nawiązał kontakt z oskarżaną o ksenofobię rozgłośnią Radio Maria International w Balderschwang (później zamkniętą; nazwa została zmieniona na Radio Horeb). Organizował także pielgrzymki do Medziugorie – miejsca objawień nie uznawanych oficjalnie przez Watykan.

Po powrocie do Polski (1991) założył w Toruniu Radio Maryja (w dokumentach przedstawionych KRRiT figuruje jako "jednoosobowy organ nadzorczy, jednoosobowy organ zarządzający i jednoosobowy organ kontrolny"), zainicjował powstanie gazety codziennej Nasz Dziennik, a kilka lat później powołał także Wyższą Szkołę Kultury Społecznej i Medialnej, której był rektorem, oraz Telewizję Trwam.

Tadeusz Rydzyk wypowiada się jedynie w Radiu Maryja, TV Trwam i Naszym Dzienniku, niekiedy także w piśmie katolickim Niedziela. Inne media, a zwłaszcza TVN i Gazetę Wyborczą wielokrotnie oskarżał o szerzenie dewiacji i demoralizację społeczeństwa.

Polityka
Tadeusz Rydzyk często wyraża swoje opinie na temat polityki i partii politycznych na antenie rozgłośni Radia Maryja.

Wypowiedzi na temat Lecha i Marii Kaczyńskich
Po spotkaniu żony prezydenta Marii Kaczyńskiej ze środowiskiem dziennikarek, podczas którego został podpisany apel o niezmienianie ustawy antyaborcyjnej, Tadeusz Rydzyk przyrównał spotkanie do szamba.

Według tygodnika Wprost z poniedziałku 09.07.2007 roku Tadeusz Rydzyk na zamkniętych spotkaniach ze studentami Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu używał ostrzejszych sformułowań względem żony głowy Państwa, zgromadzonych na spotkaniu dziennikarek jak i też samego Prezydenta RP.

Tadeusz Rydzyk twierdzi, że taśmy są prowokacją, a całą aferę nazwał "walką duchów.

10 lipca 2007 Centrum im. Szymona Wiesenthala zwróciło się do papieża Benedykta XVI o odwołanie Tadeusza Rydzyka z pełnionych funkcji z powodów jego antysemickich wypowiedzi.

31 lipca 2007 Ambasador Izraela w Warszawie Dawid Peleg wezwał Polskę i polski Kościół do potępienia wypowiedzi ojca Tadeusza Rydzyka, które ocenił jako najbardziej antysemickie uwagi od 1968 roku.

Zwolennicy Rydzyka, jak i on sam twierdzą, że taśmy zostały w dużym stopniu zmanipulowane, a na dowód tego przytaczają umorzenie sprawy przez prokuraturę.

Nagrody i odznaczenia
W czasie XIX Międzynarodowego Festiwalu Filmów Katolickich Niepokalanów 2004 po raz pierwszy wręczono nagrody im. Jana Kulentego Multimedia w służbie Ewangelii, które otrzymali o. Tadeusz Rydzyk i Mel Gibson.

15 września 2007 otrzymał na Jasnej Górze nagrodę tygodnika katolickiego Niedziela, przyznawaną osobom zasłużonym dla Tygodnika i przyjaciołom „Niedzieli” z Polski i z zagranicy.

28 czerwca 2009 roku ojciec Tadeusz Rydzyk otrzymał Medal Św. Stanisława w dowód uznania za dzieła, których powstanie zainspirował. Jest to odznaczenie diecezjalne diecezji świdnickiej nadawane przez bp Ignacego Deca.

Tadeusz Rydzyk w kulturze masowej
W utworze Moherowe Berety zespołu Big Cyc kilkukrotnie przewija się postać Tadeusza Rydzyka.

Czesław Słania
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacji, szukaj
Czesław Słania (ur. 22 października 1921 w Czeladzi, zm. 17 marca 2005 w Krakowie), grawer polski, wybitny projektant znaczków pocztowych i banknotów, od 1959 działający w Szwecji.

Spis treści [ukryj]
1 Życiorys
2 Ciekawostki
3 Przypisy
4 Bibliografia
5 Linki zewnętrzne

Życiorys [edytuj]
Dzieciństwo spędził w Osmolicach. W czasie II wojny światowej był oficerem Armii Ludowej (opuścił armię w randze porucznika).[1] Pracował w komórce fałszowania dokumentów. W 1945 rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie; podczas studiów wykonał m.in. rysunki do atlasu anatomicznego. Praca dyplomowa "Bitwa pod Grunwaldem" J. Matejki wykonana stalorytem w formie znaczka pocztowego przyniosła mu uznanie. Otrzymał za nią dyplom z cennym odznaczeniem - Summa Cum Laude.[1][2] Po ukończeniu nauki (1950) podjął pracę w Wytwórni Papierów Wartościowych w Warszawie jako grawer, zaprojektował tam także pierwsze znaczki. W 1956 r. wyjechał do Szwecji, gdzie po kilku latach pracy w firmie reklamowej związał się z Pocztą Szwedzką.


Znaczek pocztowy zaprojektowany przez Czesława Słanię dla Wysp Owczych i wydany 19 marca 1979Pierwszym zaprojektowanym przez niego w Szwecji znaczkiem był wizerunek poety Gustava Frodinga (z okazji 100-lecia urodzin w 1960). Dla poczty szwedzkiej zaprojektował ponad 300 znaczków, m.in. serie poświęcone 90. urodzinom króla Gustawa VI Adolfa, podróżom Linneusza, grzybom, motylom, badaniom morskim. Łącznie - także dla poczt innych krajów, w tym Polski - wykonał ponad 1000 projektów znaczków (m.in. w Danii, Grenlandii, Wyspach Owczych, Islandii, Monaku, Niemczech, Francji, Belgii, San Marino, Szwajcarii, Australii, USA, Chinach, Tajlandii, Watykanie, ONZ). Dorobek ten sprawił, że jego nazwisko wpisano do Księgi Rekordów Guinnessa jako twórcy rekordowej liczby wygrawerowanych znaczków pocztowych. W 1972 r. został uhonorowany przez króla Szwecji Gustawa VI Adolfa tytułem Nadwornego Grawera. Król Karol XVI Gustaw wyróżnił go medalem "Ósmej wielkości z niebieską wstęgą". Królowa Danii Małgorzata II wręczyła Słani duński Order Kapituły Rycerskiej, a książę Monako Rainer III - Kawalerski Order Św. Karola.

Tematyka prac filatelistycznych Czesława Słani obejmowała portrety (panujących, noblistów, aktorów i inne), florę i faunę, historię i kulturę. Prywatnie wykonywał projekty, które nie znalazły się później w obiegu, m.in. serię poświęconą walkom o zawodowe mistrzostwo świata w boksie oraz portret Jana Pawła II. Swoje prace często prezentował na wystawach filatelistycznych, zbierając liczne nagrody (Nagroda Roberta Stolza za serię Muzyka w Szwecji, przyznana w 1984 przez Philatelistic Music Circle; nagrody za najładniejsze znaczki roku w Szwecji; nagroda za najładniejszy znaczek świata - szwedzki znaczek Balet, 1979). Pierwszą Szwedzką Akademię Sztuki Filatelistycznej, powołaną w 1981, nazwano jego imieniem; w kilku krajach założono specjalne grupy studyjne analizujące jego metody pracy, w Danii wydano katalog Mestaren Czesław Słania. Biografi och Katalog.

Obok projektów filatelistycznych zajmował się projektowaniem banknotów. Z jego usług korzystały w tym względzie Argentyna, Belgia, Brazylia, Dominikana, Izrael, Kanada, Kazachstan, Litwa, Portugalia i Wenezuela. Ponadto grawerował ekslibrisy, plakietki, medale, wykonywał prace dla związków i organizacji polonijnych.

Został m.in. odznaczony szwedzkim Złotym Medalem Królewskim, duńskim Krzyżem Rycerskim Dannebrogen, Krzyżem św. Karola (Monaco). W 1999 rodzinna Czeladź przyznała mu tytuł honorowego obywatela.

Pochowany w marcu 2005 na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

24 marca 2006 r. odsłonięto tablicę pamiątkową na budynku przy ul. Krzywej 2 w Czeladzi, w którym mieszkał artysta.[2][3]

Ciekawostki [edytuj]
W czasie mieszkania w Krakowie lubił spędzać czas wspólnie ze swoim przyjacielem Czesławem Konkiewiczem na Starym Mieście.
Filateliści odkryli, że Słania miał zwyczaj podczas grawerowania znaczka umieszczania na nim mikroskopijnych imion swoich bliskich (tzw. tajnopisy). Rodzina (w tym sam autor) służyli natomiast niejednokrotnie jako modele podczas prac nad anonimowymi postaciami, które znajdują się na znaczkach. Jako przykład może tu posłużyć polski znaczek z serii lotniczej "Trasa W-Z" (1952) o nominale 1,40 zł: po lewej stronie, na wierzchołkach drzew można odczytać imię żeńskie - Lilka oraz nazwisko siostry - Majewska. Na innym znaczku z serii "Uruchomienie Fabryki Samochodów Osobowych na Żeraniu" (1952) monter zakładający koło jest podobny do samego autora.
Zorganizowano kilkanaście wystaw filatelistycznych (krajowych i zagranicznych) prezentujących dorobek artystyczny Czesław Słani. Aż trzykrotnie ich otwarcie odbyło się w Muzeum Poczty i Telekomunikacji we Wrocławiu, które liczy sobie tyle samo lat, co Słania: w 1991 (70-lecie), w 1996 (jubileusz 75-lecia) i w październiku 2001 (80-lecie).[4]

Aleksander Zawadzki (polityk)
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacji, szukaj
Ten artykuł dotyczy polityka. Zobacz też: Aleksander Zawadzki botanik, profesor Uniwersytetu Lwowskiego.
Aleksander Zawadzki
Kazik, Wacek

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia 16 grudnia 1899
Dąbrowa Górnicza
Data i miejsce śmierci 7 sierpnia 1964
Warszawa
Przebieg służby
Lata służby od 1918
Stanowiska z-ca d-cy ds. wychowawczych 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, z-ca ds. polityczno-wychowawczych Naczelnego Dowódcy WP
Główne wojny i bitwy wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa
Późniejsza praca wojewoda śląsko-dąbrowski, wicepremier RP, przew. Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, Przew. Rady Państwa PRL
Odznaczenia

Aleksander Zawadzki
Data urodzenia 16 grudnia 1899
Data śmierci 7 sierpnia 1964
1. Przewodniczący Rady Państwa PRL
Okres urzędowania od 20 listopada 1952
do 7 sierpnia 1964
Przynależność polityczna Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik Bolesław Bierut (jako prezydent RP)
Następca Edward Ochab
Wicepremier
Przynależność polityczna Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Okres urzędowania od 20 stycznia 1949
do 10 czerwca 1949
Wicepremier
Przynależność polityczna Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Okres urzędowania od 28 kwietnia 1950
do 20 listopada 1952


Grób Aleksandra Zawadzkiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie
Czołówka "Życia Warszawy" z nekrologiemAleksander Zawadzki, ps. Kazik, Wacek (ur. 16 grudnia 1899 w Dąbrowie Górniczej, zm. 7 sierpnia 1964 w Warszawie) – polski działacz partyjny i państwowy, kierownik Centralnego Wydziału Wojskowego KPP, przewodniczący Centralnego Biura Komunistów Polskich w ZSRR (1944), zastępca ds. polityczno-wychowawczych Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego (1944–1945), generał dywizji Wojska Polskiego, członek Sekretariatu KC PPR (1948), sekretarz Komitetu Centralnego PZPR (1948–1954), członek KC i Biura Politycznego KC PZPR (1948–1964), przewodniczący Centralnej Rady Związków Zawodowych (1949–1950), dwukrotny wicepremier RP (1949 i 1950–1952), przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego, a następnie Frontu Jedności Narodu, Przewodniczący Rady Państwa PRL (1952–1964), poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II i III kadencji.

Życiorys [edytuj]
Urodził się w rodzinie hutnika w Dąbrowie Górniczej, zdobył wykształcenie średnie. W wieku 14 lat rozpoczął pracę, a w wieku 16 lat wyjechał do Niemiec. Tam początkowo pracował w Turyngii jako robotnik rolny, a następnie w kopalni węgla w Bytomiu i w hucie w Siemianowicach. Po wybuchu w Niemczech rewolucji w 1918 powrócił do Dąbrowy Górniczej, gdzie zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego. Początkowo walczył w obronie Lwowa, a następnie na Froncie Litewsko-Białoruskim. Wojnę zakończył w Suwałkach w 24 Pułku Piechoty. W 1921 został zdemobilizowany w stopniu plutonowego i powrócił do Dąbrowy Górniczej. Za udział w walkach został odznaczony Krzyżem Walecznych.

Po powrocie z wojny początkowo był bezrobotny, a następnie pracował w kopalni "Paryż". Tam też zetknął się z ruchem komunistycznym i wstąpił do Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (KZMP). Od 1923 był sekretarzem Komitetu Dzielnicowego KZMP w Dąbrowie Górniczej oraz członkiem Zarządu Okręgowego KZMP, w tym czasie wstąpił do Komunistycznej Partii Polski (KPP). Ponieważ był poszukiwany przez policję za działalność w ZMK, został skierowany do Okręgu Łódzkiego, wchodząc przy tym w skład Komitetu Centralnego KZMP. Na terenie Okręgu Łódzkiego działał do 1924 i został skierowany do szkoły partyjnej w Moskwie, gdzie przebywał kilka tygodni.

Po powrocie do Polski pod pseudonimem Kazik działał w Okręgu Radom KPP, następnie na terenie Kielc i Radomia. W styczniu 1925 został skierowany na teren Zagłębia Dąbrowskiego, aby odbudować rozbitą organizację KPP na tym terenie. Z uwagi na to, że był tam zbyt znany, zadania tego nie wykonał – skierowano go więc na teren Białegostoku, Grodna i Pińska.

W dniu 9 lipca 1925 Aleksander Zawadzki został aresztowany w Wilnie pod zarzutem udziału w zabójstwie konfidenta i prowokatora policji odpowiedzialnego za aresztowania członków Zarządu Okręgowego KPP w Dąbrowie Górniczej. W grudniu 1925, pomimo braku dowodów na jego udział w tym zabójstwie, został skazany na sześć lat ciężkiego więzienia. Karę odbywał w więzieniach w Kielcach, Łomży i Drohobyczu. Z więzienia wyszedł 2 marca 1932 – ponieważ był chory, został skierowany na leczenie do ZSRR, leczył się tam i uczył w szkole partyjnej pod Moskwą.

Do Polski powrócił w maju 1934, lecz już 27 maja 1934 został aresztowany jako członek Komitetu Centralnego KPP. W areszcie przebywał bez wyroku do lutego 1935, gdy został zwolniony za kaucją. Po wyjściu z więzienia został kierownikiem Centralnego Wydziału Wojskowego Komunistycznej Partii Polski. Występował wtedy pod pseudonimem Wacek. Wydział ten zajmował się działalnością w Wojsku Polskim.

W dniu 13 stycznia 1936 roku został ponownie aresztowany w czasie akcji policji przeciwko Centralnemu Wydziałowi Wojskowemu KPP. Zarzucono mu wtedy działalność na szkodę państwa polskiego. Proces odbywał się w dniach 4–21 kwietnia 1938 i wraz z Aleksandrem Zawadzkim, który był głównym oskarżonym, sądzono jeszcze 55 osób. Zawadzki został skazany na 15 lat więzienia. Po utrzymaniu w mocy wyroku w dniu 23 listopada 1938 roku przez Sąd Apelacyjny, osadzono go w więzieniu w Brześciu nad Bugiem. Przebywał tam do września 1939, gdy miasto zostało zajęte przez Armię Czerwoną.

W początkowym okresie II wojny światowej pracował na terenie kresów wschodnich, a po ataku Niemiec na ZSRR udał się do Moskwy, a następie do miejscowości Aksaj pod Stalingradem. W lipcu 1942 został zmobilizowany do batalionów roboczych Armii Czerwonej. Budował umocnienia w rejonie Stalingradu, w listopadzie 1942 z powodu choroby został wysłany na tyły i ostatecznie został górnikiem w kopalni węgla na północ od Nowosybirska.

Po rozpoczęciu organizowania przez Związek Patriotów Polskich polskich jednostek wojskowych w ZSRR, udał się do obozu w Sielcach nad Oką, gdzie dotarł w połowie września 1943. Początkowo dostał przydział do 3 batalionu 6 Pułku Piechoty 2 Warszawskiej Dywizji Piechoty w stopniu starszego sierżanta. Jednak po dwóch tygodniach przybyły do Sielec gen. Karol Świerczewski w spisach znalazł jego nazwisko i w dniu 24 września 1943 mianował go na stopień porucznika i stanowisko zastępcy szefa Wydziału Oświatowego 1 Korpusu Polskiego w ZSRR. W grudniu 1943 roku został mianowany na stanowisko zastępcy dowódcy do spraw wychowawczych 1 Korpusu w stopniu pułkownika. Od 1944 był członkiem PPR. W kwietniu 1944 został mianowany generałem brygady oraz zastępcą dowódcy Armii Polskiej w ZSRR ds. polityczno-wychowawczych, a od 5 maja 1944 szefem Polskiego Sztabu Partyzanckiego, przewodniczącym Centralnego Biura Komunistów Polskich w ZSRR (od 10 stycznia 1944 do sierpnia 1944) oraz członkiem Prezydium Zarządu Głównego Związku Patriotów Polskich. 22 lipca 1944 został mianowany zastępcą do spraw polityczno-wychowawczych Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego.

Od sierpnia 1944 był członkiem Biura Politycznego Komitetu Centralnego PPR[1]. 21 stycznia 1945 został mianowany pełnomocnikiem rządu województwa śląskiego, następnie od 11 marca 1945 do 31 października 1948 był wojewodą śląsko-dąbrowskim. W lutym 1945 został awansowany na generała dywizji.

Następnie pełnił szereg funkcji w PPR i PZPR: w 1948 członek Sekretariatu KC PPR i Biura Organizacyjnego KC PPR, następnie członek PZPR; w PZPR pełnił funkcje: członka Biura Organizacyjnego KC (1948–1954), członka KC i Biura Politycznego KC (od 1948), sekretarza KC (1948–1954).

W okresie od 21 stycznia do 10 czerwca 1949 był wicepremierem, następnie od 5 czerwca 1949 do 28 kwietnia 1950 przewodniczącym Centralnej Rady Związków Zawodowych i ponownie wicepremierem w okresie od 28 kwietnia 1950 do 20 listopada 1952.

Od 1944 był posłem do KRN, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II i III kadencji. W latach 1954–1956 członek Prezydium, od 14 sierpnia 1956 przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego; od 4 stycznia 1958 przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.

Od 20 listopada 1952 do śmierci 7 sierpnia 1964 był Przewodniczący Rady Państwa PRL. Zmarł 7 sierpnia 1964 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Po jego śmierci w Polsce zarządzono żałobę narodową.

Marian Ryba (ur. 12 września 1919 w Sosnowcu) – generał brygady Wojska Polskiego, działacz państwowy, doktor prawa (1965).

Życiorys [edytuj]
Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (1951) uzyskując dyplom magistra prawa. Stopień doktora nauk prawnych uzyskał na Uniwersytecie Wrocławskim.

W 1945 słuchacz Centralnej Szkoły Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Łodzi, następnie funkcjonariusz UB Miejskiego Urzędu Bezpieczeństwa w Łodzi. Od stycznia 1946 służył w Ludowym Wojsku Polskim w Katowicach, Warszawie, Łodzi i Bydgoszczy, zajmując kolejno wyższe stanowiska w organach prokuratury wojskowej, m. in. szefa Prokuratury Wojsk Lotniczych. Ukończył Szkołę Oficerską w Łodzi. Od kwietnia 1956 do sierpnia 1968 był nieprzerwanie przez 12 lat Naczelnym Prokuratorem Wojskowym – zastępcą Prokuratora Generalnego PRL. Do stopnia generała brygady awansowany uchwałą Rady Państwa PRL w październiku 1961 roku. Nominację wręczył w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. Od stycznia 1969 do czerwca 1970 – minister pełnomocny – szef Polskiej Misji Wojskowej do Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei. W latach 1968-1969 oraz 1970-1973 pozostawał w dyspozycji MON.

W 1973 r. zastępca szefa Polskiej Misji do Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie (starszy doradca wojskowy). Następnie w latach 1973-1981 pełnił odpowiedzialne funkcje studyjno - analityczne w Sztabie Generalnym jako szef Zespołu w Biurze Pełnomocnika Szefa Sztabu Generalnego WP ds. specjalnych.

Równolegle ze służbą wojskową działał w PZPN, m.in. 1960-1978 wiceprezes, a 1978-1981 prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej.

W latach 1982-1985 dyrektor generalny Urzędu Rady Ministrów. Od 1985-1986 podsekretarz stanu w Urzędzie Rady Ministrów. Równolegle sprawował w latach 1981-1986 funkcję głównego inspektora kontroli Gabinetu Wojskowego Przewodniczącego Komitetu Obrony Kraju. W okresie stanu wojennego wiceprzewodniczący Centralnej Komisji do Walki ze Spekulacją. W 1986 r. przeszedł w stan spoczynku.

Członek PPR (1946-1948), a następnie PZPR. Działacz społeczny. Wieloletni prezes Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Wietnamskiej. Od 1987 r. przewodniczący polskiej sekcji ruchu "Emerytowani Generałowie na rzecz Pokoju i Rozbrojenia".

Najważniejsze publikacje i rozprawy: Artykuł: „Warunkowe zwolnienie w praktyce sądów wojskowych”, WPP, nr 4/1963, s. 363-379, Praca doktorska: „Warunkowe zwolnienie w polskim prawie karnym", UW im. B. Bieruta, 1965, Książka: „Warunkowe zwolnienie w polskim prawie karnym", MON 1966, nakł..: 1.000 egz.

Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Orderem Sztandaru Pracy II klasy.

Tomasz Wilhelm Całuń, ps. Kostek (ur 18 września 1890 we wsi Sielec, zm. 10 lutego 1936 w Wąbrzeźnie) – polski działacz socjalistyczny, polityk samorządowy, prezydent Radomia w latach 1921–1926 oraz Brześcia nad Bugiem od 1927 do 1932.

Biografia [edytuj]
Urodził się w rodzinie robotniczej. W 1904 rozpoczął praktykę w księgarni "Wiedza" w Sosnowcu. Od stycznia 1906 pracował jako uczeń w warsztatach mechanicznych huty "Katarzyna" (obecnie im. Buczka). Z działalnością PPS zetknął się w domu rodziców, gdzie odbywały się posiedzenia sieleckiego KD PPS; Całuń brał udział w kolportowaniu nielegalnej literatury. W 1906 został członkiem PPS i OB; przenosił broń, w 1907 uczestniczył w próbach zamachu na prowokatora Saczenkę w Sosnowcu. Obawiając się aresztowania, w 1909 emigrował; pracował najpierw jako tokarz w fabryce narzędzi i maszyn na terenie zaboru prus. W grudniu tego roku wrócił na krótko do Zagłębia Dąbrowskiego. W marcu 1910 wyjechał do Petersburga, gdzie zaczął pracować w fabryce "Wulkan". Po miesiącu aresztowano go tam i przewieziono do Warszawy. Był jednym z oskarżonych w wielkim procesie działaczy PPS z Zagłębia i Częstochowy, wydanych przez zdrajcę A. Sukiennika. Wyrokiem WIS z 27 IV 1912 skazany został na 4 lata ciężkich robót. Karę, zamienioną mu na 3 lata twierdzy, odbywał początkowo w Piotrkowie, a od 1914 w „Butyrkach” w Moskwie. Po uwolnieniu w 1915 pracował w Ałtuchowie (gub. Orłowska).

W październiku 1918 wrócił do kraju i podjął pracę w hucie "Katarzyna". Działał w PPS ma terenie Zagłębia Dąbrowskiego; kierował pracą dzielnicy Milowice-Piaski, w 1919 był sekretarzem OKR. Z ramienia PPS został wybrany w listopadzie 1918 do RDR Okręgu Sosnowieckiego. Od 22 I 1919 był wiceprzewodniczącym KW RDR Zagłębia Dąbrowskiego. Jako reprezentant prawego skrzydła PPS przeciwny był współpracy z momunistami na terenie Rady. Na plenarnym posiedzeniu RDR w lipcu 1919 zgłosił rezolucję klubu radnych PPS, która przyczyniła się do rozbicia RDR Zagłębia Dąbrowskiego. W 1919–1921 był ławnikiem Rady Miejskiej w Sosnowcu. Na XVII Kongresie PPS (21–25 V 1920 w Warszawie) wybrano go do RN. W okresie wojny polsko-radzieckiej wstąpił w 1920 do Związku Obrony Ojczyzny. Jako aktywny działacz samorządowy w sierpniu 1921 został wybrany z listy PPS prezydentem Radomia.

W 1922 kandydował z ramienia PPS na posła do Sejmu w okręgu 27 (Zamość-Biłgoraj-Tomaszów). Na konferencji został skarbnikiem OKR. W latach późniejszych odsunął się od bezpośredniej działalności paryjniej, czynny był głównie w organizacjach samorządowych, w których reprezentował PPS. W 1922–1927 był członkiem zarządu Związku Miast Polskich oraz Rady Rozbudowy Państwa i Państwowej Rady Samorządowej.

Po obaleniu przez prawicę w październiku 1926 kierowanego przez Całunia socjalistycznego magistratu w Radomiu był od stycznia 1927 prezydentem Brześcia nad Bugiem, a od 1932 pracował jako inspektor Związku Miast Polskich.

W 1933 został odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Marek Cholewa (ur. 1 lipca 1963 w Sosnowcu) – polski hokeista, olimpijczyk.

Zawodnik grający na pozycji obrońcy. Reprezentował barwy Zagłębia Sosnowiec, Unii Oświęcim, KTH Krynica, SMS, GKS Tychy, KH Sanok i czeskiego Karvina. W ciągu 23 sezonów w polskiej lidze rozegrał 757 spotkań, co daje mu drugie miejsce w historii polskiego hokeja, zdobywając 140 bramek. Pięciokrotnie zdobywał mistrzostwo Polski - 1982, 1983, 1985, 1992 i 1998.

W kadrze Polski rozegrał 169 meczów, strzelając dla niej 19 bramek. Narodowe barwy reprezentował na trzech igrzyskach Olimpijskich w Sarajewie (1984), Calgary (1988) i Albertville (1992) oraz dziesięciu turniejach o mistrzostwo świata. W 1994 został wybrany najlepszym obrońcą Mistrzostw Świata Grupy B w Kopenhadze.

Jacek Czyż (ur. 19 lipca 1953 roku w Sosnowcu) – jeden z najbardziej znanych polskich aktorów dubbingowych.