-
Posty: 585 Dołączył(a): Pn, 27 lipca 2009, 08:34 Lokalizacja: Sosnowiec Zagórze / Piastów
|
 Napisane: So, 28 sierpnia 2010, 20:16
Po Edwardzie Gierku jest jeszcze inny ważny w ówczesnych latach Zagłębiak z Dąbrowy Górniczej - Aleksander Zawadzki. Pomijam jego zapatrywania polityczne. Ale faktem jest, że był jedną z najważniejszych osób w PRL. Dodam, że jako jeden z dwóch Zagłębiaków pojawił się na polskich znaczkach pocztowych (drugim był Jan Kiepura). Nie liczę oczywiście Czesława Słani, który stworzył mnóstwo znaczków pocztowych. Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Aleksander ... i_(polityk) Aleksander Zawadzki (polityk) Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Skocz do: nawigacji, szukaj Ten artykuł dotyczy polityka. Zobacz też: Aleksander Zawadzki botanik, profesor Uniwersytetu Lwowskiego. Aleksander Zawadzki Kazik, Wacek generał dywizji Data i miejsce urodzenia 16 grudnia 1899 Dąbrowa Górnicza Data i miejsce śmierci 7 sierpnia 1964 Warszawa Przebieg służby Lata służby od 1918 Stanowiska z-ca d-cy ds. wychowawczych 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, z-ca ds. polityczno-wychowawczych Naczelnego Dowódcy WP Główne wojny i bitwy wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa Późniejsza praca wojewoda śląsko-dąbrowski, wicepremier RP, przew. Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, Przew. Rady Państwa PRL Odznaczenia Aleksander Zawadzki Data urodzenia 16 grudnia 1899 Data śmierci 7 sierpnia 1964 1. Przewodniczący Rady Państwa PRL Okres urzędowania od 20 listopada 1952 do 7 sierpnia 1964 Przynależność polityczna Polska Zjednoczona Partia Robotnicza Poprzednik Bolesław Bierut (jako prezydent RP) Następca Edward Ochab Wicepremier Przynależność polityczna Polska Zjednoczona Partia Robotnicza Okres urzędowania od 20 stycznia 1949 do 10 czerwca 1949 Wicepremier Przynależność polityczna Polska Zjednoczona Partia Robotnicza Okres urzędowania od 28 kwietnia 1950 do 20 listopada 1952
Grób Aleksandra Zawadzkiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie Czołówka "Życia Warszawy" z nekrologiemAleksander Zawadzki, ps. Kazik, Wacek (ur. 16 grudnia 1899 w Dąbrowie Górniczej, zm. 7 sierpnia 1964 w Warszawie) – polski działacz partyjny i państwowy, kierownik Centralnego Wydziału Wojskowego KPP, przewodniczący Centralnego Biura Komunistów Polskich w ZSRR (1944), zastępca ds. polityczno-wychowawczych Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego (1944–1945), generał dywizji Wojska Polskiego, członek Sekretariatu KC PPR (1948), sekretarz Komitetu Centralnego PZPR (1948–1954), członek KC i Biura Politycznego KC PZPR (1948–1964), przewodniczący Centralnej Rady Związków Zawodowych (1949–1950), dwukrotny wicepremier RP (1949 i 1950–1952), przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego, a następnie Frontu Jedności Narodu, Przewodniczący Rady Państwa PRL (1952–1964), poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II i III kadencji.
Życiorys [edytuj] Urodził się w rodzinie hutnika w Dąbrowie Górniczej, zdobył wykształcenie średnie. W wieku 14 lat rozpoczął pracę, a w wieku 16 lat wyjechał do Niemiec. Tam początkowo pracował w Turyngii jako robotnik rolny, a następnie w kopalni węgla w Bytomiu i w hucie w Siemianowicach. Po wybuchu w Niemczech rewolucji w 1918 powrócił do Dąbrowy Górniczej, gdzie zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego. Początkowo walczył w obronie Lwowa, a następnie na Froncie Litewsko-Białoruskim. Wojnę zakończył w Suwałkach w 24 Pułku Piechoty. W 1921 został zdemobilizowany w stopniu plutonowego i powrócił do Dąbrowy Górniczej. Za udział w walkach został odznaczony Krzyżem Walecznych.
Po powrocie z wojny początkowo był bezrobotny, a następnie pracował w kopalni "Paryż". Tam też zetknął się z ruchem komunistycznym i wstąpił do Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (KZMP). Od 1923 był sekretarzem Komitetu Dzielnicowego KZMP w Dąbrowie Górniczej oraz członkiem Zarządu Okręgowego KZMP, w tym czasie wstąpił do Komunistycznej Partii Polski (KPP). Ponieważ był poszukiwany przez policję za działalność w ZMK, został skierowany do Okręgu Łódzkiego, wchodząc przy tym w skład Komitetu Centralnego KZMP. Na terenie Okręgu Łódzkiego działał do 1924 i został skierowany do szkoły partyjnej w Moskwie, gdzie przebywał kilka tygodni.
Po powrocie do Polski pod pseudonimem Kazik działał w Okręgu Radom KPP, następnie na terenie Kielc i Radomia. W styczniu 1925 został skierowany na teren Zagłębia Dąbrowskiego, aby odbudować rozbitą organizację KPP na tym terenie. Z uwagi na to, że był tam zbyt znany, zadania tego nie wykonał – skierowano go więc na teren Białegostoku, Grodna i Pińska.
W dniu 9 lipca 1925 Aleksander Zawadzki został aresztowany w Wilnie pod zarzutem udziału w zabójstwie konfidenta i prowokatora policji odpowiedzialnego za aresztowania członków Zarządu Okręgowego KPP w Dąbrowie Górniczej. W grudniu 1925, pomimo braku dowodów na jego udział w tym zabójstwie, został skazany na sześć lat ciężkiego więzienia. Karę odbywał w więzieniach w Kielcach, Łomży i Drohobyczu. Z więzienia wyszedł 2 marca 1932 – ponieważ był chory, został skierowany na leczenie do ZSRR, leczył się tam i uczył w szkole partyjnej pod Moskwą.
Do Polski powrócił w maju 1934, lecz już 27 maja 1934 został aresztowany jako członek Komitetu Centralnego KPP. W areszcie przebywał bez wyroku do lutego 1935, gdy został zwolniony za kaucją. Po wyjściu z więzienia został kierownikiem Centralnego Wydziału Wojskowego Komunistycznej Partii Polski. Występował wtedy pod pseudonimem Wacek. Wydział ten zajmował się działalnością w Wojsku Polskim.
W dniu 13 stycznia 1936 roku został ponownie aresztowany w czasie akcji policji przeciwko Centralnemu Wydziałowi Wojskowemu KPP. Zarzucono mu wtedy działalność na szkodę państwa polskiego. Proces odbywał się w dniach 4–21 kwietnia 1938 i wraz z Aleksandrem Zawadzkim, który był głównym oskarżonym, sądzono jeszcze 55 osób. Zawadzki został skazany na 15 lat więzienia. Po utrzymaniu w mocy wyroku w dniu 23 listopada 1938 roku przez Sąd Apelacyjny, osadzono go w więzieniu w Brześciu nad Bugiem. Przebywał tam do września 1939, gdy miasto zostało zajęte przez Armię Czerwoną.
W początkowym okresie II wojny światowej pracował na terenie kresów wschodnich, a po ataku Niemiec na ZSRR udał się do Moskwy, a następie do miejscowości Aksaj pod Stalingradem. W lipcu 1942 został zmobilizowany do batalionów roboczych Armii Czerwonej. Budował umocnienia w rejonie Stalingradu, w listopadzie 1942 z powodu choroby został wysłany na tyły i ostatecznie został górnikiem w kopalni węgla na północ od Nowosybirska.
Po rozpoczęciu organizowania przez Związek Patriotów Polskich polskich jednostek wojskowych w ZSRR, udał się do obozu w Sielcach nad Oką, gdzie dotarł w połowie września 1943. Początkowo dostał przydział do 3 batalionu 6 Pułku Piechoty 2 Warszawskiej Dywizji Piechoty w stopniu starszego sierżanta. Jednak po dwóch tygodniach przybyły do Sielec gen. Karol Świerczewski w spisach znalazł jego nazwisko i w dniu 24 września 1943 mianował go na stopień porucznika i stanowisko zastępcy szefa Wydziału Oświatowego 1 Korpusu Polskiego w ZSRR. W grudniu 1943 roku został mianowany na stanowisko zastępcy dowódcy do spraw wychowawczych 1 Korpusu w stopniu pułkownika. Od 1944 był członkiem PPR. W kwietniu 1944 został mianowany generałem brygady oraz zastępcą dowódcy Armii Polskiej w ZSRR ds. polityczno-wychowawczych, a od 5 maja 1944 szefem Polskiego Sztabu Partyzanckiego, przewodniczącym Centralnego Biura Komunistów Polskich w ZSRR (od 10 stycznia 1944 do sierpnia 1944) oraz członkiem Prezydium Zarządu Głównego Związku Patriotów Polskich. 22 lipca 1944 został mianowany zastępcą do spraw polityczno-wychowawczych Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego.
Od sierpnia 1944 był członkiem Biura Politycznego Komitetu Centralnego PPR[1]. 21 stycznia 1945 został mianowany pełnomocnikiem rządu województwa śląskiego, następnie od 11 marca 1945 do 31 października 1948 był wojewodą śląsko-dąbrowskim. W lutym 1945 został awansowany na generała dywizji.
Następnie pełnił szereg funkcji w PPR i PZPR: w 1948 członek Sekretariatu KC PPR i Biura Organizacyjnego KC PPR, następnie członek PZPR; w PZPR pełnił funkcje: członka Biura Organizacyjnego KC (1948–1954), członka KC i Biura Politycznego KC (od 1948), sekretarza KC (1948–1954).
W okresie od 21 stycznia do 10 czerwca 1949 był wicepremierem, następnie od 5 czerwca 1949 do 28 kwietnia 1950 przewodniczącym Centralnej Rady Związków Zawodowych i ponownie wicepremierem w okresie od 28 kwietnia 1950 do 20 listopada 1952.
Od 1944 był posłem do KRN, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II i III kadencji. W latach 1954–1956 członek Prezydium, od 14 sierpnia 1956 przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego; od 4 stycznia 1958 przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.
Od 20 listopada 1952 do śmierci 7 sierpnia 1964 był Przewodniczący Rady Państwa PRL. Zmarł 7 sierpnia 1964 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Po jego śmierci w Polsce zarządzono żałobę narodową.
Ostatnio edytowano So, 28 sierpnia 2010, 20:36 przez Grzesiek Skwara, łącznie edytowano 2 razy
|